Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
Την ημέρα που έγινε η τελική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίστηκε στη Συγγρού όπως ο Σταλόνε στο πρώτο «Ρόκι», μετά τον μεγάλο τελικό. Βέβαια, θα ήταν καλύτερο να του έλυναν τη γραβάτα, ίσως και να του έχωναν μια μπουνιά τα αγόρια τα βαρβάτα, έτσι, για να είναι πιο πειστική η εμφάνιση. Κάτι πήγε να πει περί διαπραγμάτευσης, ότι ήταν μια διαδικασία που δεν είχε ξαναγίνει κ.λπ.
Εγώ έμεινα να απορώ και να μην καταλαβαίνω πώς στο διάολο εννοεί τη διαπραγμάτευση. Χτυπάει μπουνιές στο τραπέζι; Εκτοξεύει απειλές και βρωμόλογα; Πηγαίνει στο «Χίλτον» και φωνάζει στον Τόμσεν να κατέβει κάτω;
Όχι βέβαια. Η διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει με τσαμπουκά και αυστηρό ύφος. Έχει να κάνει αποκλειστικά με πίνακες, οικονομικά στοιχεία και την πίεση που σου ασκεί η θηλιά στον λαιμό. Αν η διαπραγμάτευση ήταν όπως την υπαινίσσεται ο Σαμαράς, δηλαδή θέμα τσαμπουκά, θα μπορούσαμε να κάνουμε πρωθυπουργό τον Μεϊμαράκη ή, ακόμα καλύτερα, κάποιον εκ των Στεφανάκου και Παλαιοκώστα.
Γυρίζω, όμως, σε εκείνο το βράδυ.
Ο Σαμαράς βγαίνει και λέει ότι έσωσε μισθούς και έδωσε την τίμια μάχη για τις συντάξεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έσωσε απολύτως τίποτα. Οι μισθοί ψαλιδίστηκαν τόσο πολύ, που συνέφερε να κοπούν τα δώρα. Ομοίως κόπηκαν και οι συντάξεις, για τις οποίες ο πρόεδρος Αντώνης έδωσε μάχη που του στράβωσε τη χωρίστρα. Και εν τέλει υπέγραψε το έγγραφο που του ζήτησαν, προσθέτοντας κάποιες χαριτωμένες ή, καλύτερα, αστείες επισημάνσεις, ας πούμε περί συζήτησης που πρέπει να γίνει για την τροποποίηση πολιτικών.
Ο ΓΑΠ υπέγραψε χωρίς πολλά πολλά και ο Καρατζαφέρης κάνει ακόμα τούμπες στο τραμπολίνο του, αναζητώντας δουλειά σε τσίρκο τώρα που απαγορεύτηκαν τα ζώα και θα έχουν μόνο ακροβάτες.
Και συνεχίζω.
Η Αριστερά αναλώθηκε στην απόλυτη μπουρδολογία. Μου θυμίζει γατάκι που παίζει ανέμελο με το κουβάρι της γιαγιάς.
Η Ντόρα έπρεπε να εκπέσει στο απόλυτο σημείο πολιτικής απαξίωσης προκειμένου να αρθρώσει μια σοβαρή κουβέντα, διαψεύδοντας την ηθική και πολιτική της στάση των προηγούμενων ετών.
Ο Κουβέλης θυμίζει εμένα πιτσιρικά, όταν μου έκατσε, επιτέλους, το κορίτσι των ονείρων μου. Εκείνο το πρώτο βράδυ δεν ήξερα τι να κάνω, φοβόμουν ότι ο ενθουσιασμός θα με εξέθετε ανεπανόρθωτα. Τελικά, με εξέθεσε. Ο Κουβέλης δεν κάνει ούτε αυτό. Στέκεται αμήχανος μπροστά στις δημοσκοπήσεις, γυρίζοντας σαν φάρος προς πάσα κατεύθυνση, αμήχανη εναλλακτική λύση. Εν τέλει, για τον μέσο πρώην ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ ο Κουβέλης είναι σαν το ηλεκτρονικό τσιγάρο για τον καπνιστή: Δίνει, περίπου, την ίδια αίσθηση, αλλά σου επιτρέπει να λες ότι δεν θέτεις σε κίνδυνο την υγεία σου.
Θα ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω με ήρεμο, μειλίχιο και απλό τρόπο:
Πιστεύετε ότι η χώρα αυτή μπορεί να σωθεί;
Δυστυχώς, το ερώτημα που σας απευθύνω είναι η βάση του φασισμού. Αλλά, ναι, ο φασισμός είναι σαν μια άσχημη μορφή καρκίνου: Ποτέ δεν πίστευες ότι θα ερχόταν σ' εσένα. Έρχεται μια στιγμή που οι άνθρωποι απορρίπτουν τα πάντα, δεν αντέχουν τη βουή από τις φωνές, ανησυχούν μπροστά στο χάος και στην αναρχία και αναζητούν κάποιον για να βάλει τάξη.
Ο «λοχίας» του 1967 στην αρχή ήταν καλοδεχούμενος από ένα μεγάλο τμήμα συμπατριωτών μας. Τον υποδέχθηκαν με ικανοποίηση ακόμα και πολίτες φιλελεύθερων φρονημάτων, που θεωρούσαν ότι για κάποιο διάστημα θα έβαζε τάξη στο ακατάστατο σπίτι. Δεν λέω ότι τώρα θα εκινείτο ο Στρατός, προς Θεού. Αυτήν την μπαρούφα πήγε να πει ο ΓΑΠ στην Ευρώπη και εισέπραξε την καρπαζιά. Αν υπήρχε όμως ένας πραγματικά ικανός δημαγωγός, κάποιος που να έφερνε περισσότερο σε πολιτικό και λιγότερο σε σόουμαν, ο Καρατζαφέρης ύστερα από δέκα εκδόσεις και upgrade, το τοπίο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Θα τον βάζαμε στο Μαξίμου σαν ρωμαίο αυτοκράτορα, πάνω στις ασπίδες των ΜΑΤ.
Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε τελείωσε. Τελείωσε οριστικά, και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μας κάνουν οι δανειστές μας, μετά το «κούρεμα» των ομολόγων. Αλλά, δυστυχώς, δεν το αξιοποιούμε.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε το χέρι που θα μας οδηγήσει στο καινούργιο, αυτό που θα μας πάει μέχρι την πόρτα. Έχετε δει κάτι ταινίες όπου ο ήρωας πεθαίνει και, μέσα στο σκοτάδι, έρχεται μια γνωστή του μορφή και τον οδηγεί μέχρι μια πόρτα με άπλετο φως; Λείπει αυτή η μορφή, δυστυχώς.
Πίστευα ότι είναι ο Παπαδήμος. Το πίστευε κι αυτός. Μου περιγράφουν πόσο απολάμβανε στην αρχή αυτήν την εύνοια της Ιστορίας προς το πρόσωπό του. Αργότερα άρχισε να βλέπει πιο πέρα, προσπαθώντας να μυρίσει τον αέρα με τις προθέσεις. Κατάλαβε ότι δεν είναι επιθυμητός από το αληθινό κατεστημένο του τόπου. Λογικό. Είναι καινούργιος, διόλου εκμαυλισμένος, αμφίβολα ελεγχόμενος. Θα κινηθούν με τα γνωστά πρόσωπα, τις ασφαλείς συνταγές. Διότι, χρυσά μου, εκεί είναι το πραγματικό πρόβλημα. Στα πρόσωπα και σε αυτό που κουβαλάνε στο μυαλό τους. Δεν είναι στα σχήματα. Μπορούσαμε να έχουμε για εκατό χρόνια τα ίδια κόμματα – συμβαίνει και στις καλύτερες χώρες.
Η λειτουργικότητα θεσμών και συστήματος δεν έχει να κάνει με μηχανισμούς και σφραγίδες. Έχει να κάνει με πρόσωπα και νοοτροπίες. Δεν έφυγαν οι λύκοι, οι αγέλες ανασυντάσσονται.
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
ΣΩΣΤΟ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΑΤΕ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
-Μας διοικούν ξένοι.
-ΣΩΣΤΟ. Με τους δικούς μας προκόψαμε?
-Ο δρόμος της σωτηρίας που μας προτείνουν είναι ανηφορικός και δύσβατος. --ΣΩΣΤΟ. Ξέρετε καμία εναλλακτική που να παραπέμπει σε νεροτσουλήθρα?
-Ναι. Την άρνηση αποπληρωμής του «επαχθούς» χρέους.
-ΣΩΣΤΟ Αν φυσικά υπάρχει «επαχθές» χρέος. Αλήθεια ποιο είναι το επαχθές μας χρέος? Τα περίπου 300 δις που δανείστηκαν οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ εκλεγμένοι μεταπολιτευτικοί «ηγέτες» της .........
καταστροφής υπό τους αλαλαγμούς ενός πλήθους πλαστικοσημαιάκηδων που μια ζωή ψήφιζε με όνειρο το προσωπικό βόλεμα? Είχαμε καμιά χούντα που μας φέσωσε ή τα δανεικά μας τα έδωσαν δια της βίας και με το ζόρι? Αντίθετα τα μόνα ποσά που γνωρίζω να πήραμε «με το ζόρι» είναι περίπου 150 δις. δωρεάν επιδοτήσεων της εωσφορικής Ε.Ε. τα οποία με μεγάλη ευχαρίστηση τα κάναμε «σκούφους και μπερέδες» !
-Η επιτυχία της προτεινόμενης λύσης είναι αμφίβολη.
-ΣΩΣΤΟ Υπάρχει κάτι πιο σίγουρο να ποντάρουμε? Παίζω μέχρι και Αστραχάν…
-Ναι. Η επιστροφή στη δραχμή. Όταν είχαμε τη δραχμούλα ούτε με κάρα κινούμασταν ούτε σε δέντρα ζούσαμε ούτε σε σπηλιές. (Τάδε έφη «φωστήρας» Καζάκης)
-ΣΩΣΤΟ . Αν θέλετε μπορώ να προσθέσω πως ζούσαμε σε βίλες και κινούμασταν με «μερσεντέ». Αυτό που παραλείπουν όμως οι εραστές της δραχμούλας να θυμίσουν είναι πως μαζί με την λατρεμένη τους δραχμούλα είχαμε και τις ΑΓΟΡΕΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ. Με τις αγορές ανοιχτές ,με ακατάσχετο δανεισμό, και με σημαία το «Τσοβόλα δωσ τα όλα» λεβέντες μου περνάς σαν άρχοντας ακόμα και με ινδικές ρουπίες, τουρκικές λίρες η με το ψεύτικο χρήμα της «Μονόπωλης»! Με τις αγορές ανοιχτές μπορείς να λες «τύφλα να χει το ευρώ μαζί με όλα τα σκληρά νομίσματα του κόσμου». Την τύφλα σου τη μαύρη τη βλέπεις μόλις σε πάρουν χαμπάρι τι φρούτο εποχής είσαι και ο πελαργός που φέρνει τα λεφτά αλλάξει ρότα.
-Ναι μα την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα την συνδυάσουμε με άρνηση χρέους άρα δεν θα χρωστάμε άρα δεν θα χρειαστεί να δανειζόμαστε
-ΣΩΣΤΟ. Αν αντέχεις φυσικά να τρως απ το απόλυτο τίποτα που παράγεις, σε μια χώρα-τσίρκο που για να καλύψει τις ανάγκες της ακόμα και σε φακές (!) αναγκάζεται να εισάγει το προϊόν σε ποσοστό 90% της εγχώριας κατανάλωσης, και κυρίως αν τα πρωτογενή σου ελλείμματα είσαι βέβαιος πως θα στα καλύπτει κάθε πρωτοχρονιά ο Αη Βασίλης. Ναι τότε προσέλαβε άλλο ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, δώσε όσες αυξήσεις σου ζητήσουν, πάρε μια μηχανή να μετατρέπει τα ρολά χαρτιού τουαλέτας σε «χρήμα» χρωματίζοντάς τα, γράφε εγκαίρως τις επιθυμίες σου στον Santa Klaus και κοιμήσου ήσυχος. Φρόντισε όμως έστω και στα όνειρά σου να «δεις» την φωτογραφία που σου κρύβουν. Αυτή που μεσολαβεί μεταξύ της Ελλάδας που καλοπέρναγε με τις αγορές ανοιχτές επί δραχμής και της μελλοντικής Ελλάδας που θα καλοπερνάει στο μέλλον πάλι με τη δραχμή. Είναι η φωτογραφία της περιόδου «μετάβασης» που επιμελώς σου κρύβουν. Και επειδή ακριβώς την κρύβουν επιμελώς ρίξε μια ματιά σε αντίστοιχες περιόδους «μετάβασης» σε οποιαδήποτε κρατική χρεοκοπία γουστάρεις. Απλά για να εξοικειώνεσαι με την ιδέα ότι για άγνωστο μεταβατικό χρονικό διάστημα θα πρέπει να γνωρίσεις την ζωή με το «δελτίο» όπως όλοι οι λαοί που χρεοκόπησαν μέχρι σήμερα
Στην ουσία αγοράσαμε χρόνο και όχι οριστική λύση.
ΣΩΣΤΟ Πόσο άραγε κοστολογείται ο χρόνος σε τούτη τη ζωή? Πόσο πολύτιμος είναι? Και κυρίως υπάρχει ασφαλής ακαριαία λύση που δεν θέλει το χρόνο της?
Το χρέος άλλαξε χέρια και στην σύνθεση των δανειστούν επικρατούν συντριπτικά κρατικές οντότητες έναντι ιδιωτών.
ΣΩΣΤΟ Έναν σοβαρό δανειζόμενο που δεν είναι λαμόγιο κι έχει σκοπό να πληρώσει πόσο μπορεί να τον απασχολούν τα «χέρια» του δανειστή του?
Έγινε όμως και ενυπόθηκο λόγω παραίτησης από κρατική ασυλία έναντι των νέων δανειστών μας.
ΣΩΣΤΟ Ξέρετε κανέναν που να δανείζει είτε μπατιρισμένους ιδιώτες-λαμόγια είτε χρεοκοπημένες μπανανίες διοικούμενες από πολιτικούς χαβαλέδες χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις? Αν ναι συστήστε μου έναν τέτοιο δανειστή να δηλώσω υπερήφανα χαβαλές και λαμόγιο μπας και με δανείσει καμία βαλίτσα λεφτά με εγγύηση αέρα κοπανιστό απ το χωριό μου
Σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής άλλο να σε κυνηγούν ιδιώτες και άλλο κυβερνήσεις και χώρες με όπλο τις παραπάνω εμπράγματες εγγυήσεις σε συνδυασμό με το Αγγλικό δίκαιο που είναι φιλικότερο με τον δανειστή.
ΣΩΣΤΟ. Αλήθεια όμως αν σε πιάσουν θα κάτσεις να σε φάνε? Αν έχω καταλάβει καλά το μεγάλο πρόβλημα των όψιμων ταλιμπαν του «πατριωτισμού» έχει να κάνει με τα ιερά και τα όσια του τόπου τα οποία θεωρητικά μπορούν να γίνουν βορά των δανειστών μας και όχι με το ζεστό χρήμα που αυτοί μας δίνουν. Και ρωτάω. Τα ιερά και τα όσια ενός λαού διασφαλίζονται απ τους ΝΟΜΟΥΣ και το οποιασδήποτε μορφής «δίκαιο» ή απ τον ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΛΑΟ? Ακόμα και αν υπάρχουν τόσο τα νομικά «παράθυρα» που κατά τους ΦΙΛΟμνημονιακούς απενεργοποιούν την εκτέλεση επιταγών του Αγγλικού Δικαίου, όσο και οι πιο ακραίες επιταγές που κατά τους ΑΝΤΙμνημονιακούς επιτρέπουν μέχρι και κατάσχεση του Παρθενώνα, υπάρχει έστω και ένας έλληνας που θα αφεθεί σε νομική προστασία βασισμένη σε πόρτες και παράθυρα ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ Δικαίου? Στην πράξη υπάρχει περίπτωση ο Ελληνισμός να επιτρέψει κατάσχεση μνημείων ακόμα και στα όνειρα του πλέον ισχυρού δανειστή του? Υπάρχει έστω και ένας έλληνας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορία μας. που θα επιτρέψει να κατασχεθεί το μαχητικό μέσα στο οποίο παίζει κάθε μέρα το κεφάλι του κορώνα γράμματα για τούτον τον τόπο? Υπάρχει έστω και ένας ακρίτας του τόπου τούτου που θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια αν του επιδοθεί «κατασχετήριο» για το νησί του ή τις Θερμοπύλες του? Την τήρηση του Συντάγματος που συχνά η αμφιλεγόμενη ερμηνεία του έχει γίνει ανέκδοτο από τους συνταγματολόγους ΠΩΣ την εμπιστευόμαστε στον «πατριωτισμό των Ελλήνων» και την ίδια στιγμή τσακωνόμαστε ανόητα για το ποιο «Δίκαιο» εξασφαλίζει την προστασία των ιερών και των οσίων μας?
Εκεί άραγε φτάσαμε? Ο λαός του «μολών λαβέ» να εμπιστεύεται τη διαφύλαξή της ιστορίας του στην θεωρητική κάλυψη που προσφέρουν νομικίστικα κωλόχαρτα οποιουδήποτε Δικαίου? Τότε αντί να τσακωνόμαστε για το ποιο είναι το καλύτερο Δίκαιο – προστάτης καλύτερα να παραδώσουμε τόσο τα όπλα μας όσο και τα ιερά και όσιά μας στους δανειστές μας από ΤΩΡΑ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Στην περίπτωση αυτή ΔΕΝ μας αξίζει να τα κατέχουμε. Ειδικά μάλιστα τώρα που έχουμε και ΕΜΜΕΣΗ ΗΘΙΚΗ νομιμοποίηση απ τους ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ μας να προβάλλουμε τα στήθη μας σε κάθε νομικίστικη προσπάθεια εκποίησης των οσίων του έθνους. Γιατί ναι είναι μεν ΝΤΡΟΠΗ το κούρεμα ενός χρέους που έγινε ξαπλώστρες στην Ψαρρού, όταν όμως το δρομολογούν και το επιβάλλουν επικαλούμενοι ειδικές συνθήκες επιβίωσης της χώρας, οι ίδιοι οι δανειστές σου που ως εταίροι σου είχαν την εναλλακτική να το «αγοράσουν» ουσιαστικά σε νομιμοποιούν ηθικά να τους πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα που πλήρωσες τον ιδιωτικό τομέα (βλ PSI) αν διανοηθούν να αγγίξουν τα ιερά και τα όσια σου εν ονόματι οποιουδήποτε Δικαίου!
Όχι φίλε μου. Όπως δεν τραβάς τα σωληνάκια απ τον δικό σου άνθρωπο που χαροπαλεύει και αν χρειαστεί ξεπουλιέσαι για να τον βοηθήσεις, όταν κρίνεις πως έχει έστω και μια απειροελάχιστη πιθανότητα να βγει νικητής, έτσι δεν τα τραβάς και απ την διασωληνωμένη στην εντατική πατρίδα σου. Όσους «μπαμπούλες» περί ξένων γιατρών όσους μπαμπούλες περί ξένου δικαίου και αν σου επιστρατεύσουν . Από Αγγλικό μέχρι και το «δίκαιο» του ίδιου του διαβόλου! Και ξέρεις γιατί? Γιατί αυτή η διασωληνωμένη πατρίδα είναι η ίδια η ΜΑΝΑ σου. Και μπροστά σε κάθε περί Δικαίου νομικίστικο δίλλημα που έχει σχέση με τη μάνα ειδικά μάλιστα όταν αυτή αγωνίζεται να γαντζώσει την τελευταία της ευκαιρία, μία και μόνη απάντηση αρμόζει. «Ανάμεσα στην δικαιοσύνη σας και τη μάνα μου, προτιμώ τη μάνα μου!» (Albert Camus)
Katsikas.george@gmail.com
Αναρτήθηκε από kafeneio στις 2/26/2012 01:03:00 μμ
-Μας διοικούν ξένοι.
-ΣΩΣΤΟ. Με τους δικούς μας προκόψαμε?
-Ο δρόμος της σωτηρίας που μας προτείνουν είναι ανηφορικός και δύσβατος. --ΣΩΣΤΟ. Ξέρετε καμία εναλλακτική που να παραπέμπει σε νεροτσουλήθρα?
-Ναι. Την άρνηση αποπληρωμής του «επαχθούς» χρέους.
-ΣΩΣΤΟ Αν φυσικά υπάρχει «επαχθές» χρέος. Αλήθεια ποιο είναι το επαχθές μας χρέος? Τα περίπου 300 δις που δανείστηκαν οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ εκλεγμένοι μεταπολιτευτικοί «ηγέτες» της .........
καταστροφής υπό τους αλαλαγμούς ενός πλήθους πλαστικοσημαιάκηδων που μια ζωή ψήφιζε με όνειρο το προσωπικό βόλεμα? Είχαμε καμιά χούντα που μας φέσωσε ή τα δανεικά μας τα έδωσαν δια της βίας και με το ζόρι? Αντίθετα τα μόνα ποσά που γνωρίζω να πήραμε «με το ζόρι» είναι περίπου 150 δις. δωρεάν επιδοτήσεων της εωσφορικής Ε.Ε. τα οποία με μεγάλη ευχαρίστηση τα κάναμε «σκούφους και μπερέδες» !
-Η επιτυχία της προτεινόμενης λύσης είναι αμφίβολη.
-ΣΩΣΤΟ Υπάρχει κάτι πιο σίγουρο να ποντάρουμε? Παίζω μέχρι και Αστραχάν…
-Ναι. Η επιστροφή στη δραχμή. Όταν είχαμε τη δραχμούλα ούτε με κάρα κινούμασταν ούτε σε δέντρα ζούσαμε ούτε σε σπηλιές. (Τάδε έφη «φωστήρας» Καζάκης)
-ΣΩΣΤΟ . Αν θέλετε μπορώ να προσθέσω πως ζούσαμε σε βίλες και κινούμασταν με «μερσεντέ». Αυτό που παραλείπουν όμως οι εραστές της δραχμούλας να θυμίσουν είναι πως μαζί με την λατρεμένη τους δραχμούλα είχαμε και τις ΑΓΟΡΕΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ. Με τις αγορές ανοιχτές ,με ακατάσχετο δανεισμό, και με σημαία το «Τσοβόλα δωσ τα όλα» λεβέντες μου περνάς σαν άρχοντας ακόμα και με ινδικές ρουπίες, τουρκικές λίρες η με το ψεύτικο χρήμα της «Μονόπωλης»! Με τις αγορές ανοιχτές μπορείς να λες «τύφλα να χει το ευρώ μαζί με όλα τα σκληρά νομίσματα του κόσμου». Την τύφλα σου τη μαύρη τη βλέπεις μόλις σε πάρουν χαμπάρι τι φρούτο εποχής είσαι και ο πελαργός που φέρνει τα λεφτά αλλάξει ρότα.
-Ναι μα την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα την συνδυάσουμε με άρνηση χρέους άρα δεν θα χρωστάμε άρα δεν θα χρειαστεί να δανειζόμαστε
-ΣΩΣΤΟ. Αν αντέχεις φυσικά να τρως απ το απόλυτο τίποτα που παράγεις, σε μια χώρα-τσίρκο που για να καλύψει τις ανάγκες της ακόμα και σε φακές (!) αναγκάζεται να εισάγει το προϊόν σε ποσοστό 90% της εγχώριας κατανάλωσης, και κυρίως αν τα πρωτογενή σου ελλείμματα είσαι βέβαιος πως θα στα καλύπτει κάθε πρωτοχρονιά ο Αη Βασίλης. Ναι τότε προσέλαβε άλλο ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, δώσε όσες αυξήσεις σου ζητήσουν, πάρε μια μηχανή να μετατρέπει τα ρολά χαρτιού τουαλέτας σε «χρήμα» χρωματίζοντάς τα, γράφε εγκαίρως τις επιθυμίες σου στον Santa Klaus και κοιμήσου ήσυχος. Φρόντισε όμως έστω και στα όνειρά σου να «δεις» την φωτογραφία που σου κρύβουν. Αυτή που μεσολαβεί μεταξύ της Ελλάδας που καλοπέρναγε με τις αγορές ανοιχτές επί δραχμής και της μελλοντικής Ελλάδας που θα καλοπερνάει στο μέλλον πάλι με τη δραχμή. Είναι η φωτογραφία της περιόδου «μετάβασης» που επιμελώς σου κρύβουν. Και επειδή ακριβώς την κρύβουν επιμελώς ρίξε μια ματιά σε αντίστοιχες περιόδους «μετάβασης» σε οποιαδήποτε κρατική χρεοκοπία γουστάρεις. Απλά για να εξοικειώνεσαι με την ιδέα ότι για άγνωστο μεταβατικό χρονικό διάστημα θα πρέπει να γνωρίσεις την ζωή με το «δελτίο» όπως όλοι οι λαοί που χρεοκόπησαν μέχρι σήμερα
Στην ουσία αγοράσαμε χρόνο και όχι οριστική λύση.
ΣΩΣΤΟ Πόσο άραγε κοστολογείται ο χρόνος σε τούτη τη ζωή? Πόσο πολύτιμος είναι? Και κυρίως υπάρχει ασφαλής ακαριαία λύση που δεν θέλει το χρόνο της?
Το χρέος άλλαξε χέρια και στην σύνθεση των δανειστούν επικρατούν συντριπτικά κρατικές οντότητες έναντι ιδιωτών.
ΣΩΣΤΟ Έναν σοβαρό δανειζόμενο που δεν είναι λαμόγιο κι έχει σκοπό να πληρώσει πόσο μπορεί να τον απασχολούν τα «χέρια» του δανειστή του?
Έγινε όμως και ενυπόθηκο λόγω παραίτησης από κρατική ασυλία έναντι των νέων δανειστών μας.
ΣΩΣΤΟ Ξέρετε κανέναν που να δανείζει είτε μπατιρισμένους ιδιώτες-λαμόγια είτε χρεοκοπημένες μπανανίες διοικούμενες από πολιτικούς χαβαλέδες χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις? Αν ναι συστήστε μου έναν τέτοιο δανειστή να δηλώσω υπερήφανα χαβαλές και λαμόγιο μπας και με δανείσει καμία βαλίτσα λεφτά με εγγύηση αέρα κοπανιστό απ το χωριό μου
Σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής άλλο να σε κυνηγούν ιδιώτες και άλλο κυβερνήσεις και χώρες με όπλο τις παραπάνω εμπράγματες εγγυήσεις σε συνδυασμό με το Αγγλικό δίκαιο που είναι φιλικότερο με τον δανειστή.
ΣΩΣΤΟ. Αλήθεια όμως αν σε πιάσουν θα κάτσεις να σε φάνε? Αν έχω καταλάβει καλά το μεγάλο πρόβλημα των όψιμων ταλιμπαν του «πατριωτισμού» έχει να κάνει με τα ιερά και τα όσια του τόπου τα οποία θεωρητικά μπορούν να γίνουν βορά των δανειστών μας και όχι με το ζεστό χρήμα που αυτοί μας δίνουν. Και ρωτάω. Τα ιερά και τα όσια ενός λαού διασφαλίζονται απ τους ΝΟΜΟΥΣ και το οποιασδήποτε μορφής «δίκαιο» ή απ τον ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΛΑΟ? Ακόμα και αν υπάρχουν τόσο τα νομικά «παράθυρα» που κατά τους ΦΙΛΟμνημονιακούς απενεργοποιούν την εκτέλεση επιταγών του Αγγλικού Δικαίου, όσο και οι πιο ακραίες επιταγές που κατά τους ΑΝΤΙμνημονιακούς επιτρέπουν μέχρι και κατάσχεση του Παρθενώνα, υπάρχει έστω και ένας έλληνας που θα αφεθεί σε νομική προστασία βασισμένη σε πόρτες και παράθυρα ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ Δικαίου? Στην πράξη υπάρχει περίπτωση ο Ελληνισμός να επιτρέψει κατάσχεση μνημείων ακόμα και στα όνειρα του πλέον ισχυρού δανειστή του? Υπάρχει έστω και ένας έλληνας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορία μας. που θα επιτρέψει να κατασχεθεί το μαχητικό μέσα στο οποίο παίζει κάθε μέρα το κεφάλι του κορώνα γράμματα για τούτον τον τόπο? Υπάρχει έστω και ένας ακρίτας του τόπου τούτου που θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια αν του επιδοθεί «κατασχετήριο» για το νησί του ή τις Θερμοπύλες του? Την τήρηση του Συντάγματος που συχνά η αμφιλεγόμενη ερμηνεία του έχει γίνει ανέκδοτο από τους συνταγματολόγους ΠΩΣ την εμπιστευόμαστε στον «πατριωτισμό των Ελλήνων» και την ίδια στιγμή τσακωνόμαστε ανόητα για το ποιο «Δίκαιο» εξασφαλίζει την προστασία των ιερών και των οσίων μας?
Εκεί άραγε φτάσαμε? Ο λαός του «μολών λαβέ» να εμπιστεύεται τη διαφύλαξή της ιστορίας του στην θεωρητική κάλυψη που προσφέρουν νομικίστικα κωλόχαρτα οποιουδήποτε Δικαίου? Τότε αντί να τσακωνόμαστε για το ποιο είναι το καλύτερο Δίκαιο – προστάτης καλύτερα να παραδώσουμε τόσο τα όπλα μας όσο και τα ιερά και όσιά μας στους δανειστές μας από ΤΩΡΑ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Στην περίπτωση αυτή ΔΕΝ μας αξίζει να τα κατέχουμε. Ειδικά μάλιστα τώρα που έχουμε και ΕΜΜΕΣΗ ΗΘΙΚΗ νομιμοποίηση απ τους ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ μας να προβάλλουμε τα στήθη μας σε κάθε νομικίστικη προσπάθεια εκποίησης των οσίων του έθνους. Γιατί ναι είναι μεν ΝΤΡΟΠΗ το κούρεμα ενός χρέους που έγινε ξαπλώστρες στην Ψαρρού, όταν όμως το δρομολογούν και το επιβάλλουν επικαλούμενοι ειδικές συνθήκες επιβίωσης της χώρας, οι ίδιοι οι δανειστές σου που ως εταίροι σου είχαν την εναλλακτική να το «αγοράσουν» ουσιαστικά σε νομιμοποιούν ηθικά να τους πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα που πλήρωσες τον ιδιωτικό τομέα (βλ PSI) αν διανοηθούν να αγγίξουν τα ιερά και τα όσια σου εν ονόματι οποιουδήποτε Δικαίου!
Όχι φίλε μου. Όπως δεν τραβάς τα σωληνάκια απ τον δικό σου άνθρωπο που χαροπαλεύει και αν χρειαστεί ξεπουλιέσαι για να τον βοηθήσεις, όταν κρίνεις πως έχει έστω και μια απειροελάχιστη πιθανότητα να βγει νικητής, έτσι δεν τα τραβάς και απ την διασωληνωμένη στην εντατική πατρίδα σου. Όσους «μπαμπούλες» περί ξένων γιατρών όσους μπαμπούλες περί ξένου δικαίου και αν σου επιστρατεύσουν . Από Αγγλικό μέχρι και το «δίκαιο» του ίδιου του διαβόλου! Και ξέρεις γιατί? Γιατί αυτή η διασωληνωμένη πατρίδα είναι η ίδια η ΜΑΝΑ σου. Και μπροστά σε κάθε περί Δικαίου νομικίστικο δίλλημα που έχει σχέση με τη μάνα ειδικά μάλιστα όταν αυτή αγωνίζεται να γαντζώσει την τελευταία της ευκαιρία, μία και μόνη απάντηση αρμόζει. «Ανάμεσα στην δικαιοσύνη σας και τη μάνα μου, προτιμώ τη μάνα μου!» (Albert Camus)
Katsikas.george@gmail.com
Αναρτήθηκε από kafeneio στις 2/26/2012 01:03:00 μμ
"ΝΑΙ" ΣΤΟ ΔΑΝΕΙΟ "ΟΧΙ" ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ
.
Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Tο ελληνικό δαιμόνιο στην κορύφωσή του. Θέλουμε το δάνειο, ζητάμε τη διαγραφή του χρέους, αλλά απορρίπτουμε κάθε ιδέα για επιβολή μέτρων και ανάληψη υποχρεώσεων. Aκόμη και βουλευτές που δηλώνουν με υπερηφάνεια αντιμνημονιακοί και αδούλωτες ψυχές έχουν κάτι... ηρωικό μέσα τους με πολλές δόσεις παραλογισμού.
«Nαι στη δανειακή σύμβαση, ναι στο PSI, όχι στα υπόλοιπα άρθρα του Mνημονίου», ψήφιζαν αρκετοί το βράδυ εκείνης της κρίσιμης Kυριακής στη Bουλή.
Πώς να μη θαυμάσει κανείς αυτό το δαιμόνιο, τη φαεινή ιδέα με την οποία το γαλούχησε ο πολιτικός κόσμος γενιές και γενιές Eλλήνων. Eίναι μια απλή, σχεδόν τετράγωνη και ανίκητη λογική που διαπερνά, πλέον, οριζόντια και κάθετα όλη την κοινωνία. Mε δανεικά και νέα δανεικά πορεύτηκε η χώρα όλα τα τελευταία χρόνια. Kι όταν ερχόταν η ώρα της αποπληρωμής, το πρόβλημα λυνόταν αυτόματα με ένα νέο δάνειο.
Aλλά έτσι έφτασε η Eλλάδα να πληρώνει κοντά στα 15 δισ. ευρώ ετησίως για τοκοχρεολύσια, και το ποσό αυτό αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Yπολογίζεται ότι εάν δεν υπήρχε το πρώτο δάνειο και στην απίθανη περίπτωση που η χώρα θα μπορούσε να δανείζεται ακόμη από τις αγορές με τα υψηλά επιτόκια, τα ετήσια χρεολύσια αυτή τη στιγμή θα ξεπερνούσαν τα 20 δισ. ευρώ.
Θα χρειαζόταν, δηλαδή, ένα ποσό που θα ήταν ίσο με τη δαπάνη για τη συνολική μισθοδοσία των 850.000 δημοσίων υπαλλήλων ή σχεδόν με το 50% των φορολογικών εσόδων του κράτους.
Kαι επειδή οι ξένοι ξέρουν αριθμητική έκοψαν τα δανεικά, αντιλαμβανόμενοι ότι ήταν πλέον αδύνατον να συνεχισθεί η εξυπηρέτησή τους.
Oμως στην Eλλάδα το ρολόι σταμάτησε στα όμορφα χρόνια των δανεικών για το κράτος, και των πέντε έως δέκα πιστωτικών καρτών για πολλούς από τους πολίτες.
Tο δειχνουν οι βουλευτές που ψηφίζουν με άνεση «ναι» στο νέο δάνειο αλλά «όχι» στα μέτρα, που θέλουν «κούρεμα» του χρέους, αλλά λένε όχι στις νέες θυσίες.
Aκόμη κι αυτός ο βουλευτής που τρόμαξε με την οικονομική κατάσταση και φοβήθηκε τη χρεοκοπία, φροντίζοντας να βγάλει στο εξωτερικό το ένα εκατ. ευρώ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κι αυτός αντιμνημονιακός θα είναι και θα δηλώνει.
Aλλωστε, όλη η Eλλάδα σήμερα ζει στην ίδια μεγάλη αντίφαση. Tο 75% των Eλλήνων τάσσεται υπέρ του ευρώ, αλλά απορρίπτει τα μέτρα που θωρακίζουν την επιλογή τους αυτή. Kαι αν ήταν δυνατόν να ξεχωρίσουν στο Mνημόνιο η δανειακή σύμβαση των 130 δισ. με το haircut 107 δισ. στα ομόλογα από τη μια μεριά και οι θυσίες από την άλλη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πρώτη περίπτωση θα εξασφάλιζε το 100% των ψηφοφόρων.
Aλλά, δυστυχώς, οι κουτόφραγκοι... το ξέρουν καλά αυτό. Tο έμαθαν και παίρνουν τα μέτρα τους. Καιρός να το μάθουμε και εμείς.
Την ανάρτηση έκανε ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ στις Κυριακή, Φεβρουάριος 26, 2012
Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Tο ελληνικό δαιμόνιο στην κορύφωσή του. Θέλουμε το δάνειο, ζητάμε τη διαγραφή του χρέους, αλλά απορρίπτουμε κάθε ιδέα για επιβολή μέτρων και ανάληψη υποχρεώσεων. Aκόμη και βουλευτές που δηλώνουν με υπερηφάνεια αντιμνημονιακοί και αδούλωτες ψυχές έχουν κάτι... ηρωικό μέσα τους με πολλές δόσεις παραλογισμού.
«Nαι στη δανειακή σύμβαση, ναι στο PSI, όχι στα υπόλοιπα άρθρα του Mνημονίου», ψήφιζαν αρκετοί το βράδυ εκείνης της κρίσιμης Kυριακής στη Bουλή.
Πώς να μη θαυμάσει κανείς αυτό το δαιμόνιο, τη φαεινή ιδέα με την οποία το γαλούχησε ο πολιτικός κόσμος γενιές και γενιές Eλλήνων. Eίναι μια απλή, σχεδόν τετράγωνη και ανίκητη λογική που διαπερνά, πλέον, οριζόντια και κάθετα όλη την κοινωνία. Mε δανεικά και νέα δανεικά πορεύτηκε η χώρα όλα τα τελευταία χρόνια. Kι όταν ερχόταν η ώρα της αποπληρωμής, το πρόβλημα λυνόταν αυτόματα με ένα νέο δάνειο.
Aλλά έτσι έφτασε η Eλλάδα να πληρώνει κοντά στα 15 δισ. ευρώ ετησίως για τοκοχρεολύσια, και το ποσό αυτό αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Yπολογίζεται ότι εάν δεν υπήρχε το πρώτο δάνειο και στην απίθανη περίπτωση που η χώρα θα μπορούσε να δανείζεται ακόμη από τις αγορές με τα υψηλά επιτόκια, τα ετήσια χρεολύσια αυτή τη στιγμή θα ξεπερνούσαν τα 20 δισ. ευρώ.
Θα χρειαζόταν, δηλαδή, ένα ποσό που θα ήταν ίσο με τη δαπάνη για τη συνολική μισθοδοσία των 850.000 δημοσίων υπαλλήλων ή σχεδόν με το 50% των φορολογικών εσόδων του κράτους.
Kαι επειδή οι ξένοι ξέρουν αριθμητική έκοψαν τα δανεικά, αντιλαμβανόμενοι ότι ήταν πλέον αδύνατον να συνεχισθεί η εξυπηρέτησή τους.
Oμως στην Eλλάδα το ρολόι σταμάτησε στα όμορφα χρόνια των δανεικών για το κράτος, και των πέντε έως δέκα πιστωτικών καρτών για πολλούς από τους πολίτες.
Tο δειχνουν οι βουλευτές που ψηφίζουν με άνεση «ναι» στο νέο δάνειο αλλά «όχι» στα μέτρα, που θέλουν «κούρεμα» του χρέους, αλλά λένε όχι στις νέες θυσίες.
Aκόμη κι αυτός ο βουλευτής που τρόμαξε με την οικονομική κατάσταση και φοβήθηκε τη χρεοκοπία, φροντίζοντας να βγάλει στο εξωτερικό το ένα εκατ. ευρώ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κι αυτός αντιμνημονιακός θα είναι και θα δηλώνει.
Aλλωστε, όλη η Eλλάδα σήμερα ζει στην ίδια μεγάλη αντίφαση. Tο 75% των Eλλήνων τάσσεται υπέρ του ευρώ, αλλά απορρίπτει τα μέτρα που θωρακίζουν την επιλογή τους αυτή. Kαι αν ήταν δυνατόν να ξεχωρίσουν στο Mνημόνιο η δανειακή σύμβαση των 130 δισ. με το haircut 107 δισ. στα ομόλογα από τη μια μεριά και οι θυσίες από την άλλη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πρώτη περίπτωση θα εξασφάλιζε το 100% των ψηφοφόρων.
Aλλά, δυστυχώς, οι κουτόφραγκοι... το ξέρουν καλά αυτό. Tο έμαθαν και παίρνουν τα μέτρα τους. Καιρός να το μάθουμε και εμείς.
Την ανάρτηση έκανε ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ στις Κυριακή, Φεβρουάριος 26, 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)