Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
ΓΗΙΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑ
ΧΘΕΣ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ , ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ 50 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΩΝ. ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ ΤΗΣ, ΤΟ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟ ΓΙΟ ΤΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.ΗΤΑΝ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΡΟΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΟΡΘΙΟ ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ .ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΟΡΘΙΑ ΩΡΕΣ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑ'Ι'ΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ 30 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΑΝΙΑΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ. ΕΚΑΝΑ ΤΟΤΕ ΜΙΑ ΒΕΒΗΛΗ ΣΚΕΨΗ.Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΔΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ?ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΑΥΡΟ?ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
1 σχόλιο:
Ίσως αυτό να είναι το πιο συγκινητικό πράγμα που διάβασα στο διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια….. με την άδειά σου έβαλα ένα link στο facebook. Ίσως το γεγονός ότι έχω περάσει από νοσοκομεία και έχω στο μυαλό μου παρόμοιες εικόνες…. Με κάνει να πω επίσης το ότι Κάθε μάνα στην Ελλάδα είναι μια Παναγιά, αυτές οι δύο λέξεις γίνονται ένα.. οι έννοιες, τα γράμματα μετουσιώνονται σε αγάπη, αφοσίωση, στοργή……
Περπατώντας στους μισοσκότεινους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, ειδικά το βράδυ εκεί που το σώμα σου αναζητά την ξεκούραση … τη στιγμή που τα μάτια βαραίνουν και ο ύπνος σε τραβά αργά αργά σε ένα παιχνίδι με τον λήθαργο, εκεί μέσα, σε σκοτεινά δωμάτια, δίπλα στα κρεβάτια των ασθενών έβλεπα σε όλα δίπλα μια γυναικεία μορφή… μια μάνα, μια σύζυγο, μια αδερφή…. Τα πρόσωπά τους κατεβασμένα.. χλωμά από την υπερπροσπάθεια, σε μια καρέκλα καθισμένα με τα μάτια κλειστά το κεφάλι γερμένο στο κρεβάτι του ασθενούς… όχι πιο μακριά, εκεί κοντά για να αισθανθούν την παραμικρή δόνηση, την παραμικρή ανησυχία του και να προστρέξουν ακουμπώντας ένα νοτισμένο πανί στο μέτωπό του ή δροσίζοντας τα χείλη του με ένα πανί, ή σηκώνοντας όλο του το βάρος για να τον αλλάξουν ή να τον κάνουν να σταθεί… μικρές αδύνατες, αδύναμες φιγούρες , που στη στιγμή της ανάγκης μόνες τους σηκώνουν τα παιδιά, τους άντρες, τους αδερφούς τους, 80, 90 ,100 κιλά… μόνες τους … τόση δύναμη, τόσο πείσμα, τόση αγάπη…… και μένουν εκεί μέρα νύχτα… και τα πρόσωπά τους φωτίζονται λες και σε όλες δίπλα υπάρχει ένα καντήλι. Μια σπίθα φώς λες και η σπίθα αυτή είναι η ψυχή του άνδρα που προστατεύουν, άνθρωποι που θα είχαν πεθάνει στα χέρια των γιατρών ή του απρόσωπου ΕΣΥ. Μια γυναίκα όμως δίπλα στο κρεβάτι βάζει συνέχεια λάδι και όποτε πάει να σβήσει αυτό το καντήλι του δίνει ζωή … με ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα φιλί στο μέτωπο, στο μάγουλο, στο στόμα … μόνο μια σπίθα φωτίζει τα πρόσωπά τους, τις ρυτίδες τα μαλλιά τους που ασπρίζουν σε μια νύχτα…. Και κρατούν αυτή τη σπίθα αναμμένη. Κατανικούν τον θάνατο δίνουν ζωή, ελπίδα και χαμόγελο. Ενάντια σε Θεούς, γιατρούς και δαίμονες. Θυμάμαι μια γιαγιά θα ‘ταν 80…. Ο άνδρας της 85-90 σε κώμα… για μήνες ..6,7,8 δεν ξέρω… η γιαγιά θα ‘ταν δε θα ‘ταν 45-50 κιλά… κάθε μέρα και κάθε βράδυ ήταν δίπλα του… η μεγαλύτερη απόσταση που είχε κάνει μακριά του ήταν μέχρι το κυλικείο για να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό για να δώσει σε κείνον πρώτα και μετά να πιεί και κείνη… και του μιλούσε του ψιθύριζε στο αυτί ποτέ δε ρώτησα να μάθω τι του έλεγε αλλά του μιλούσε 8 μήνες μετά και ακόμα του μιλούσε, και ο παππούς παλιό σκαρί γεροδεμένος και κάθε μέρα τον σήκωνε τον άλλαζε τον έπλενε… μαζί στη χαρά μαζί και στη λύπη…. Μια ζωή μαζί…..
Περπατάς στους σκοτεινούς διαδρόμους και βλέπεις χίλιες δυο φιγούρες αμίλητες, όπως όταν περνάς από έναν διάδρομο μιας εκκλησίας, τοιχογραφίες ακίνητες παγωμένες στο χρόνο η μία δίπλα στην άλλη, έτοιμες να ρουφήξουν ότι δηλητήριο ρέει στις φλέβες σου, έτοιμες να καταπιούν τον πόνο σου, έτοιμες να πέσουν εκείνες στη φωτιά για σένα. Αυτά τα πρόσωπα της Παναγιάς της Παναγιάς με τα χίλια ονόματα και τα χίλια πρόσωπα, κάτω από το σταυρό, στον επιτάφιο……. Δεν το έχω δει αλλού στον κόσμο αυτό ….. μόνο εδώ… στην Ελλάδα μας…
Δημοσίευση σχολίου