Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κυριακή της Ορθοδοξίας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα απαγγείλει πάλι "το σύμβολο της πίστεως", σύμβολο υποταγής της Πολιτείας στις επιταγές και επιθυμίες της Εκκλησίας.

Αδυνατώ να κατανοήσω την θλιβερή αυτή εικόνα που καθιέρωσε ο ξενόφερτος βασιλιάς Χριστιανός-Γουλιέλμος-Φερδινάνδος--Αδόλφος-Γεώργιος.
Δυστυχώς ούτε ο Στεφανόπουλος ούτε ο Παπούλιας είχαν τα κότσια να αντισταθούν , όπως έκανε ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής κατά τη διάρκεια της θητείας του , χωρίς να τολμήσει η Εκκλησία να βγάλει κιχ.

Καταλαβαίνω τις μεγάλες γιορτές, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να
καταλάβω γιατί τόσος ντόρος και τόσο πάθος γι αυτή την Κυριακή του ορθόδοξου "θριάμβου".
Και γιατί "ορθώς δοκεί" όποιος πιστεύει στις εικόνες-είδωλα και πανηγυρίζει την επαναφορά τους στους ναούς;
Και γιατί δεν είναι επαναφορά της ειδωλολατρίας, όταν ο πιστός δεν πιστεύει π.χ. στην Παναγία
αλλά στην κάθε "θαυματουργή " εικόνα της.
Ποιός δεν έχει δει τις αθώες γυναικούλες να προσκυνούν την "Ιεροσολυμίτισσα" και να σκουπίζουν με ένα κομμάτι βαμβάκι το τζάμι της εικόνας γιανα πάρουν ολίγη αγιοσύνη από το εικόνισμα στο σπίτι τους.

Μήπως όλα αυτά γίνονται γιατί οι εικόνες είναι εκτός από λατρευτικά αντικείμενα και αιτία εισρροής πακτωλού χρημάτων στα παγκάρια;
Μήπως γι αυτό το λόγο η Παναγία της Τήνου δεν γιορτάζει ως "Ευαγγελίστρια" στις 25 Μαρτίου αλλά στις 15 Αυγούστου;
Μήπως ήταν αιρετικός ο Θεόδωρος Στουδίτης και ο Ιωάννης Δαμασκηνός και όχι ο "Κοπρώνυμος";
Από πού ως πού, οι χριστιανοί που έβγαζαν τα μάτια των αγίων απο τις τοιχογραφίες και τις μπογιές από τις εικόνες, για να τα κάνουν ιατρικά θαυματουργά σκονάκια, είχαν δίκιο;
Γιατί τίσο πάθος και τόσος θρίαμβος με αυτή την βλακώδη γιορτή;

Βέβαια η Εκκλησία έχει βρει την καραμέλα ότι : "εμείς δεν λατρεύομε τις εικόνες αλλά τις τιμούμε."
Αυτό είναι όμως είναι το μόνο που δεν γίνεται από το χριστεπώνυμο πλήθος.
Οι εικόνες απείρου κάλλους με τη λατρεία της εικόνας "Άξιόν εστι" δεν μπορούν να μας πείσουν για τη μη λατρεία των εικόνων.
Ακόμη και " αχειροποιήτες " εικόνες έχουν εφεύρει οι σύγχρονοι εικονολάτρες-ειδωλολάτρες
για να μας πουν ότι τις έστειλε ο ίδιος ο Θεός όπως ο Δίας τα¨"διοπετή" είδωλα.
Δεν τις λένε τουλαχιστον....αχυροποίητες!
Και αγαπητοί μου "ορθόδοξοι" πνευματικοί ταγοί, πού πήγε το: "ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον
ουδέ παντός ομοίωμα...." ;;;

Και όλα αυτά από μια άθλια θεούσα γυναίκα την Ειρήνη την Αθηναία η οποία έβγαλε από τη μέση το σύζυγό της Λέοντα Δ' και τύφλωσε και αργότερα σκότωσε τον 25χρονο αυτοκράτορα γιο της για να αναστηλώσει τις εικόνες με πειθήνια οικουμενική σύνοδο και να κάνει έτσι τα χατίρια των αμόρφωτων καλόγερων και της λοιπής βυζαντινής πλέμπας...

Πώς συνδυάζεται η γιορτή αυτή της Ορθοδοξίας με το υβρεολόγιο και τους αναθεματισμούς
εναντίον του Ελληνικού Πολιτισμού είναι ένα αναπάντητο ερώτημα.

Τέλος ας σκεφτούμε όλοι πολύ καλά τα λόγια του μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεοκλήτου, ο οποίος
λέει: " Όταν ο πιστός ταυτίζεται με μια εικόνα, αυτό είναι ειδωλολατρία. Και εμείς έχουμε την ευθύνη , διότι ενθαρρύνουμε την ειδωλολατρία όταν περιάγουμε τα λείψανα των αγίων για να γεμίσουμε τα παγκάρια της Εκκλησίας.....Εδώ δεν λέει με βοήθησε η Παναγία, λέει με βοήθησε
η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα. Αυτό είναι εδωλολατρία όσο κι αν θέλουμε να το εξαγνίσουμε.
Είναι αρρωστημένη πίστη..."
Μήπως θα τον αφορίσετε κι αυτόν ,όπως τότε όλους τους εικονομάχους;

Γιώργος Αγιομυργιανάκης
συνταξιούχος δάσκαλος

Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας η Εκκλησία μνημονεύει και τιμάει την αναστήλωση των εικόνων από την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, εκεί προς το τέλος του 8ου βυζαντινού αιώνα και έπειτα από 50 χρόνια εικονομαχίας και σφοδρών αντιπαραθέσεων.
Οι εορτασμοί αποβλέπουν φυσικά στη δόξα της Ορθοδοξίας, αλλά ταυτόχρονα παρακάμπτουν την ιστορία και κάτω από συμβατικές δοξασίες και τυπικότητες συγκαλύπτουν μια μεγάλη ιδεολογική μάχη και ίσως τη συγκλονιστικότερη περίοδο του βυζαντινού μεσαίωνα. Αυτό είναι που με έκανε ν’ ανοίξω πάλι βιβλία Ιστορίας, όχι για να ανακαλύψω κάτι άγνωστο, αλλά για να υπενθυμίσω γνωστά και καταχωνιασμένα γεγονότα.

Ας αρχίσουμε από την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, η οποία αποκατέστησε τις εικόνες και η Εκκλησία τη μνημονεύει ως «ευσεβή». Στην πραγματικότητα υπήρξε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «κουμάσι».

Καταγόταν πραγματικά από την Αθήνα και η οικογένειά της φαίνεται ότι ήταν πλούσια και ισχυρή, αλλά οι πληροφορίες που υπάρχουν γι’ αυτήν είναι ελάχιστες. Αγνωστο πώς και γιατί ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ε΄ (741 - 775), που οι εχθροί του, παπάδες και καλόγεροι, του κόλλησαν το παρατσούκλι Κοπρώνυμος, δεύτερος Ισαυρος στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης μετά τον Λέοντα Γ΄, διάλεξε την άγνωστη Ειρήνη από την Αθήνα και την πάντρεψε με τον γιο του, τον κατόπιν μοιραίο αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄ (775 - 780).

Από την Ειρήνη δεν έλειπαν τα προσόντα και το κυριότερο, ήξερε να τα κρύβει και να τα φανερώνει ή να τα εξαπολύει ανάλογα με τις περιστάσεις, τις επιδιώξεις και τις φιλοδοξίες της. Ηταν ωραιοτάτη και αυτό πάντοτε αποτελούσε το «ένα το κρατούμενο». Ηταν ευφυής, θρησκόληπτη και όταν ήθελε συμμαζεμένη και φρόνιμη, άλλοτε πάλι εκρηκτική και αχαλίνωτη. Είχε ισχυρή θέληση και αποφασιστικότητα, συνωμοτική πανουργία, παγερή αναλγησία και απεριόριστη απληστία και τέλος, ήξερε να επιλέγει συνεργάτες με τις ίδιες αρετές και τα ίδια ελαττώματα.

Οι δύο πρώτοι Ισαυροι, ο Λέων Γ΄ και ο Κωνσταντίνος Ε΄ θεωρούνται από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Καλοί και γενναίοι στρατηγοί αντιμετώπισαν τους εισβολείς τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Η μεταρρυθμιστική τους νομοθεσία θεωρείται η σημαντικότερη μετά τον Ιουστινιανό, ιδιαίτερα στο οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο. Αυτό που από τους εχθρούς των δύο αυτοκρατόρων ονομάσθηκε εικονομαχία, ήταν στην ουσία της μια βαθιά θρησκευτική μεταρρύθμιση που απέβλεπε να εκσυγχρονίσει το κράτος και την κοινωνία και να το απαλλάξει από την κηδεμονία των παπάδων, των καλογέρων και των δεισιδαιμονιών, από τα «θαύματα» των εικόνων και των «ιερών λειψάνων» και από την αγυρτεία των καλογέρων. Τα όσα διαδραματίσθηκαν στις μέρες μας στη Μονή Βατοπεδίου αποτελούν ασθενές κατάλοιπο του δαιμονικού μείγματος δεισιδαιμονίας, αγυρτείας και απληστίας που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη στο Βυζάντιο.

Ωστόσο, η θρησκευτική μεταρρύθμιση, που τελικά επικεντρώθηκε στο ζήτημα των εικόνων, ήταν μέρος μόνο της γενικότερης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Ο σώφρων και μετριοπαθής και άξιος στρατηγός Λέων Γ΄ θεωρούσε δευτερεύον το ζήτημα των εικόνων και πολλές φορές αναρωτήθηκε αν άξιζε τον κόπο να θυσιάσει, λόγω των λαϊκών αντιδράσεων, τη γενικότερη μεταρρύθμιση. Στην αρχή δεν κατάργησε τις εικόνες αλλά όρισε την ανάρτησή τους σε υψηλότερο σημείο των ναών, όπου δεν θα έφταναν οι θωπείες και οι ασπασμοί των πιστών. Ο γιος και διάδοχός του Κωνσταντίνος Ε΄ υπήρξε πιο ορμητικός και αποφασιστικός. Κατάργησε τις εικόνες, έκλεισε μοναστήρια και εκκλησίες και εξαπέλυσε διωγμούς κατά των θρησκόληπτων μοναχών.

Πολλοί βρίσκουν κοινά σημεία και συγγένειες ανάμεσα σε αυτή την πρώτη θρησκευτική μεταρρύθμιση τον 8ο βυζαντινό αιώνα και στην κατά αρκετούς αιώνες μεταγενέστερη μεταρρύθμιση του Λούθηρου στη Δύση. Αποκαλούν τον Λέοντα Γ΄ «εστεμμένο Λούθηρο». Ωστόσο και οι χώρες ήταν διαφορετικές και κυρίως οι εποχές.

Θα μπορούσαμε, όμως, να αναγνωρίσουμε ένα τουλάχιστον κοινό σημείο μεταξύ των δύο μεταρρυθμίσεων. Την ανάγκη για ουσιαστική θρησκευτική πίστη και την αναζήτηση του Χριστιανισμού, όχι στη λατρευτική τυπολογία, αλλά στην ουσία του Μυστηρίου και της Διδασκαλίας. Ο,τι ήταν για τον Λούθηρο η μετάφραση της Αγίας Γραφής στα γερμανικά, ώστε να την καταλαβαίνει ο λαός, ήταν ίσως για τον Λέοντα Γ΄ η ανάρτηση των εικόνων σε υψηλότερο σημείο και η κατάργηση της λατρείας τους.

Πιθανολογείται ότι ο Λέων Γ΄ εμ-πνεύσθηκε τη θρησκευτική μεταρρύθμιση από την ασιατική αίρεση των Παυλικιανών, η οποία πραγματικά είχε καταργήσει όλους τους λατρευτικούς τύπους και όλη την εξουσιαστική ιεραρχία του κλήρου. Δεν είναι της ώρας να εκθέσουμε τα σχετικά στοιχεία για τη σχέση των Ισαύρων με την αίρεση των Παυλικιανών.

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι υπέρ της μεταρρύθμισης τάχθηκε η ανώτερη τάξη, κυρίως της Κωνσταντινούπολης και των ασιατικών περιοχών. Καθώς και μεγάλο μέρος του ανώτερου κλήρου. Αντιθέτως, ο λαός, οι κατώτερες τάξεις, όλες οι γυναίκες, σύζυγοι, κόρες και αδελφές φανατικών εικονομάχων, και οι δυτικές επαρχίες της Ελλάδας, εκεί όπου εκτυφλωτικά έλαμψε η ειδωλολατρεία και ο αρχαίος πολιτισμός, έμειναν πιστοί στη λατρεία των εικόνων και στη λατρευτική τυπολογία. Πολλοί βλέπουν κατάλοιπα ειδωλολατρείας στην ανάγκη να έχει μορφή και να ανάγεται σε ανθρώπινες εμπειρίες η αποκάλυψη του θεού. Είναι ένα πρόβλημα.

Σε μια τέτοια θύελλα βρέθηκε η Ειρήνη η Αθηναία. Οσο ζούσε ο πεθερός της, ο δυναμικός Κωνσταντίνος Ε΄, έκρυβε τις πεποιθήσεις της. Οταν πέθανε το 775 και έμεινε στον θρόνο ο σύζυγός της, ο μάλλον άβουλος και ανίκανος Λέων Δ΄, έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδιά της για την αναστήλωση των εικόνων και την επαναφορά των παπάδων και καλογέρων στην εξουσία. Ωσπου μια μέρα, περιέργως και αιφνιδίως πέθανε ο σύζυγός της Λέων Δ΄. Με κομψό τρόπο μερικοί ιστορικοί σημειώνουν ότι βοήθησε και η ίδια για να πεθάνει. Στην πραγματικότητα τον δολοφόνησε. Αργότερα, όταν νόμισε ότι εμπόδιο στα σχέδιά της ήταν ο γιος της και αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Στ΄ ή αμφισβητούσε την εξουσία της, τον ετύφλωσε σε ηλικία 25 ετών και αργότερα τον δολοφόνησε. Προκάλεσε θύελλα στο κράτος και το τέλος τής δυναστείας των Ισαύρων. Το 787 συνεκάλεσε στη Νίκαια πειθήνια οικουμενική σύνοδο, η οποία αναστήλωσε τις εικόνες. Αυτό το γεγονός, παραβλέποντας και αποσιωπώντας όλα τα άλλα, τιμάει η Εκκλησία (μας) την Κυριακή της Ορθοδοξίας…

Η Ειρήνη πέθανε το 803 εξόριστη στη Λέσβο…

Η δυναστεία των Ισαύρων και το έργο της

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Λέων Γ΄, ιδρυτής της δυναστείας, καταγόταν από την Ισαυρία. Θεωρείται πιθανό ότι ονομάσθηκε Ισαυρος από τους εχθρούς του, όπως ο γιος και διάδοχός του Κωνσταντίνος Ε΄ ονομάσθηκε Κοπρώνυμος. Η Ισαυρία ήταν ορεινή περιοχή της Μικράς Ασίας, με λαό πρωτόγονο, ατίθασο και επιθετικό. Επιδιδόταν σε επιδρομές, αρπαγές και ληστείες και η λέξη «ίσαυρος» ήταν συνώνυμη του άρπαγα και του ληστή και είναι πιθανό οι παπάδες και οι καλόγεροι (στρατιές ολόκληρες εκείνη την εποχή) να ονόμασαν έτσι τον Λέοντα Γ΄ για να τον συνδέσουν με φρικτά ελαττώματα και να τον συκοφαντήσουν. Με αυτό το προσωνύμιο έμεινε στην ιστορία, αλλά και με τη φήμη συνετού και γενναίου μονάρχη που πολέμησε αποφασιστικά τους εχθρούς και επιδρομείς και άφησε πίσω του πλούσιο νομοθετικό και μεταρρυθμιστικό έργο.

Η εικονομαχία ήταν μια μεγάλη ιδεολογική μάχη που κράτησε παραπάνω από έναν αιώνα και απέβλεπε να αποκαθάρει τη θρησκευτική πίστη από τη λατρευτική τυπολογία και να αλλάξει το κράτος και την κοινωνία. Πολλοί ιστορικοί γράφουν ότι οι Ισαυροι κατάργησαν τη δουλοπαροικία. Είναι ίσως υπερβολή. Προσπάθησαν όμως να κάνουν ανθρωπινότερες τις σχέσεις στον γεωργικό τομέα που τότε ήταν ο κύριος τομέας παραγωγής υλικών αγαθών. Το ίδιο ενίσχυσαν τη νομική θέση της γυναίκας μέσα στην οικογένεια.

Η φορά των γεγονότων και η λογική της αντιπαράθεσης οδήγησαν τους Ισαυρους να δώσουν την κύρια μάχη στο ζήτημα των εικόνων. Και να τη χάσουν, να ηττηθούν. Η εικονομαχία ήταν ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα των ανωτέρων τάξεων της κοινωνίας και της διοίκησης, του κράτους και της Εκκλησίας. Ο 20ός αιώνας μάς συνήθισε να προσέχουμε τις κινήσεις των λαϊκών μαζών και συχνά να παραβλέπουμε τις κινήσεις των «ελίτ». Φαίνεται όμως ότι η ιστορία είναι γεμάτη από πρωτοβουλίες των «ελίτ» που διοχετεύονται στις λαϊκές μάζες. Η εικονομαχία δεν διοχετεύθηκε ποτέ στις λαϊκές μάζες, οι οποίες παρέμειναν πιστές στις θρησκευτικές παραδόσεις και στη λατρεία των εικόνων.

Η εικονομαχία συνάντησε τη σθεναρή και μανιασμένη εχθρότητα του Πάπα και των άλλων πατριαρχείων, της Αλεξανδρείας, των Ιεροσολύμων και της Αντιοχείας. Σε σχέση με τη Ρώμη υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ο πρόδρομος του μετέπειτα Σχίσματος. Οι Ισαυροι βρήκαν την ευκαιρία να αποσπάσουν από τη δικαιοδοσία του Πάπα τις δυτικές επαρχίες, κυρίως την Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Οι εικόνες και η λατρεία τους ικανοποιούσαν δύο ανάγκες του αναλφάβητου λαού: Την προσδοκία του «θαύματος» και της σωτηρίας και την ανάγκη να γνωρίσουν μέσω της εικόνας και της παράστασης τα περιστατικά και τους ήρωες της Αγίας Γραφής και κυρίως της Καινής Διαθήκης. Ανεξάρτητα από τη δαιμονική δραστηριότητα της Ειρήνης της Αθηναίας, είναι αυτές οι ανάγκες που κράτησαν έως σήμερα τη λατρεία των εικόνων αλλά και τη «διαπλοκή» γύρω από αυτές της δεισιδαιμονίας, της αγυρτίας και της απληστίας.

Αρθρο του Α. Καρκαγιάννη στην Καθημερινή

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

Η Κυριακή των Απόκρεω...
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΑΓΙΟΜΥΡΓΙΑΝΝΑΚΗ
συνταξιούχο δάσκαλο

Την Κυριακή των Απόκρεω ,η ευαγγελική περικοπή μιλά για τη Δευτέρα Παρουσία.
Δεν έχω ακούσει όμως ποτέ κανένα "Ανθιμο" να λέει αυτά που πρέπει. Θυμάμαι ένα γέροντα καλόγερο που κάθε Σάββατο, όταν τελείωνα το μάθημα, που ήταν το ευαγγέλιο, κρατούσε τα παιδιά και τους έκανε κατηχητικό.
Έτυχε λοιπόν, ένα από αυτά τα Σάββατα να είναι παραμονή της Κυριακής των Απόκρεω
και ο καλόγερος ήρθε μια ώρα νωρίτερα και κάθησε σε μιαν άκρη μέχρι να τελειώσω.
Εξηγούσα λοιπόν στούς μαθητές πως ο Θεός δεν θα μας βάλει στον Παράδεισο επειδή ανάψαμε μια χούφτα κεριά και κάναμε 100 μετάνοιες και άλλες 100 φορές το σταυρό μας. Πρέπει τις Κυριακές να τις αφιερώνομε στον Κύριο, που γι αυτό το λόγο λέγονται Κυριακές. Τι κάνομε όμως εμείς; Σηκωνόμαστε το πρωί, βάζομε τα καλά μας και ...

πηγαίνομε στην εκκλησία. Όλα καλά!
Μετά, ο μπαμπάς στο καφενείο και η μαμά στο σπίτι για το μαγείρευμα.
Το μεσημέρι όλοι καθόμαστε στο πλούσιο κυριακάτικο τραπέζι...
Έτσι αφιερώσαμε την ημέρα μας στον Κύριο;
Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Απόκρεω; Μήπως θα ήταν πιο καλό να μην πάω στην εκκλησία και να πάω να σκάψω με το τρακτέρ μου το χωράφι της κυρα-Μαρίας που είναι πάμπτωχη κι έχει να θρέψει και τρία παιδιά; Μήπως θα ήταν καλύτερα να πάρω μερικές σοκολάτες και καραμέλλες και να πάω σ' ένα νοσοκομείο, να προσφέρω λίγη συντροφιά σε άρρωστα παιδιά και γέροντες;
Μήπως μια επίσκεψή μου στη φυλακή με δυο κούτες τσιγάρα και ένα παρηγορητικό λόγο, θα απάλυνε την ψυχή των φυλακισμένων και θα τους έκανε καλύτερους ανθρώπους;
Ειδάλλως, πώς θα ξεχωρίσει ο Θεός αν είμαι κατσίκι ή πρόβατο; Υπάρχει άλλος τρόπος;
Μήπως όταν κάνω πολλές αρτοκλασίες, μνημόσυνα, αγιασμούς, και ευχέλαια;
Μήπως όταν χτίσω μια εκκλησούλα; OXI, ένα μεγάλο "ΟΧΙ" !
Δεν θα κάνεις αυτά που άκουσα από ένα λα'ι'κό θεολόγο-καθηγητή εκκλησιαστικής σχολής- που μια Κυριακή στο κήρυγμά του, πριν μερικά χρόνια έλεγε: "...Ωραίες είναι οι καλές πράξεις, αλλά πρώτα απ' όλα είναι οι ιερουργίες..."
Όποιος θέλει παράδεισο και γαλήνη ψυχής μόνο ένας δρόμος υπάρχει...
Ό,τι λέει το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Απόκρεω.
Αυτά έλεγα στα πιτσιρίκια της δεκαετίας του 1970. Και ο γηραιός καλόγερος, σαν να τα άκουγε αυτά πρώτη φορά, με χειροκρότησε και μου ζήτησε να κάνω εγώ το κήρυγμα στην εκκλησία...
Αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ !

Παρακολουθώ τις οικονομικές αδυναμίες της χώρας μας και προσπαθώντας να καταλάβω πώς φτάσαμε ως εδώ έχω βγάλει ορισμένα συμπεράσματα για την κατρακύλα της ,που είναι αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του τόπου από το 1974 μέχρι σήμερα.

Μέχρι τότε ούτε χρέη ούτε ελλείμματα. Κι ας έτρωγαν και οι χουντικοί .

Στη συνέχεια η επταετία του Καραμανλή , που υπό την πίεση της αντιπολίτευσης και ιδιαιτέρως του Α. Παπανδρέου και του δημαγωγικού του λόγου , αναγκάζεται να κάνει εκπτώσεις σ' όλους τους τομείς και να δίνει παροχές. Κι όσο πιο πολλή πίεση ασκείται

τόσο μεγαλύτερες γίνονται και οι παροχές.

Ο πολιορκητικός κριός , που είναι οι συνδικαλιστές , καταφέρνουν να εκπορθήσουν το 1981 το "Μαξίμου" και να αρχίσει με ταχύτερους ρυθμούς η κοινωνική και κυρίως η οικονομική κατηφόρα της χώρας.

Όλες οι συνθήκες ήταν ευνο'ι'κές για να πάει η χώρα μπροστά.

Το πετρέλαιο έχει σταθεροποιηθεί, καθώς και το δολάριο.

Κι όχι μόνον αυτό. Άρχισαν να εισρέουν από την "καταραμένη" ΕΟΚ δισεκατομμύρια

ευρώ.

Άρχισε όμως και η ικανοποίηση των συνδικαλιστικών αιτημάτων Το χρήμα ρέει άφθονο.

" Πάρε κόσμε " και αργότερα "Τσοβόλα δώστα όλα"

Καί οι "Τσοβόλες" τάδωσαν όλα. Το βαρύ πεπόνι ο Αρσένης φεύγει και ο Σημίτης προσπαθεί να βάλει τάξη στην άθλια παπανδρε'ι'κή-αρσενική οικονομία..

Εϊναι όμως αργά! Ο Ζολώτας -θυμόμαστε-δεν έχει λεφτά να πληρώσει τις ανελαστικές

δαπάνες της χώρας. Τόσο καλά πήγαινε η οικονομία της ,μετά από 8 χρόνια σοσιαλιστικής διακυβέρνησης!!!

Και τα χρέη πάνε στα ύψη. Είναι γνωστά τα οικονομικά δεδομένα της εποχής. Δάνεια, δάνεια, δάνεια...Τέτοια αφροσύνη και οικονομική ασχετοσύνη δεν ξανάγινε απο καμιά κυβέρνηση του τόπου...

Στη συνέχεια, όλες οι επόμενες κυβερνήσεις αναγκάζονται κι αυτές να δανείζονται

άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Χαρίζουν λεφτά και πλειοδοτούν σε παροχές

κι αυξήσεις, μετά από εκβιαστικές συνδικαλιστικές απαιτήσεις.



Ο κατήφορος που ξεκίνησε το 1981 δεν είχε σταματημό.



Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Καί ξαφνιαζόμαστε με τα επιδόματα και τους αφορολόγητους παχυλούς μισθούς σε όλο το τοπίο του δημόσιου τομέα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου-δεν ξεχνάμε- το ήξερε πως υπήρχαν τα περίφημα "ρετιρέ"

τα οποία εκείνος εξέθρεψε αλλά χάιδευε τα αυτιά τους.

Μην παραξενευόμαστε σήμερα εμείς όταν τα media μας βομβαρδίζουν με τους προκλητικούς μισθούς στην ΕΡΤ στις εφορίες και τα τελωνεία.

Αυτά κάποιοι τά έδωσαν και κάποιοι τα πήραν.

Έχει λοιπόν χρέος η σημερινή κυβέρνηση να αποκαταστήσει την ισοτιμία και την ισονομία κόβοντας όλα τα οικονομικά προνόμια ΟΠΟΥ κι αν έχουν δοθεί.

Να ξανακάνει μοίρασμα της "τράπουλας" από την αρχή με δικαιοσύνη και να πάρει τα χρήματα που έχει ανάγκη από αυτούς που τόσα χρόνια τρώνε από το δικό μου υστέρημα.

Ναι, να κάνει μείωση μισθών, τόση όση χρειάζεται για να επανέλθει η οικονομική τάξη

στη μισθολιγική λαίλαπα που δημιούργησε πληβείους και πατρίκιους.

Όσο για τις απειλές των συνδικα ληστάδων...ήρθε ο καιρός να μάθουν "πόσα απίδια χωρά ο σάκκος"



ΓΙΩΡΓΟΣ Α.