ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ 1952

Με ένα μάτσο ρεβύθια δροσερά στο ένα χέρι και το χέρι του πατέρα μου από την άλλη, ανεβήκαμε στο Μαρτινέγκο για να δούμε τον αγώνα του Εργοτέλη με τον ΟΦΗ.
Ο πατέρας μου, εργοτελίτης και θαυμαστής της Μάρθας και του Κουντούρη, κρατούσε ένα πτυσσόμενο ξύλινο καρεκλάκι για τον κανακάρη του, που το ενδιαφέρον του βέβαια δεν ήταν για τον Κουντούρη, παρά για τα δροσερά ρεβύθια....

Η υδροφόρα του Δήμου κατέβρεξε το γήπεδο και το ματς άρχισε, χωρίς ενδιαφέρον για μένα τον μετακατοχικό πιτσιρικά.
Πιο πολύ ενδιαφερόμουν για δυο ποδηλατοπαγωτατζήδες που ο ένας πουλούσε παγωτά "κρίνος" και ο άλλος "'ασσος".
Αλλά θα μου έπαιρνε ο πατέρας μου ? Βλέπεις το πρωί είχε περάσει ο Παπαμώρος με το αεροπλανάκι του, που πουλούσε "παγωτό καϊμάκι δύο κατοστάρικα το χωνάκι " και γεύτηκα
τη δροσιά του.
Αυτός ο Παπαμώρος γνωρίζονταν με τον πατέρα μου- όπως όλοι οι Ηρακλειώτες τότε- και
όποτε περνούσε από τον Άγιο Μηνά, τη γειτονιά μου παίρναμε παγωτό κι αυτός με το στόμα
του σε στυλ κορνέτας, έπαιζε και καμιά μουσικούλα...
Το μεσημεράκι πήραμε το καθιερωμένο κυριακάτικο ψητό από το φούρνο του κυρ Χριστόφορου
που μοσχομύριζε λόγω καλού ψησίματος, λόγω πείνας, δεν ξέρω αλλά τέτοιες γεύσεις δεν
υπάρχουν σήμερα. Απολαύσαμε και το νοστιμότατο μισό καρπούζι που εμείς τα πιτσιρίκια
φάγαμε λαίμαργα σε στυλ φυσαρμόνικας και μετά η ησυχία για το μεσημεριανο ύπνο των
γονιών.
Μα ο διάβολος δεν αφήνει κανένα να αγιάσει.
Έξω στο δρόμο και μέσα στη ραστώνη της ζέστης ακούστηκε η φωνή: "παγωμένες λεμονάδες, γκαζόζες.." Ήταν ένας από τους γνωστούς χαμάληδες στο καμαράκι που βάζοντας στο καρότσι του ένα βαρέλι με πάγο, πάγωνε την ανθρακούχο απόλαυση και τη διαλαλούσε στα
καλοκαιριάτικα μεσημέρια σέρνοντας την πραμάτια του στα ζεστά σοκκάκια.
Έτσι ο μπαμπάς μας, μας φιλοδώρησε με δυο τρεις δροσερές γκαζόζες, με την υπόσχεση ενός
φρόνιμου μεσημεριού μέχρι το απογευματινό Μαρτινέγκο...

Όταν λοιπόν πίσω μου βλέπω τον "κρίνο" και τον "άσσο" άρχισα πάλι να πισωκοιτάζω ενώ
ο πατέρας μου με παρώτρυνε να βλέπω το γήπεδο να μη χάσω το γκολ...

Τώρα βέβαια όταν σκέφτομαι όλα αυτά , καταλαβαίνω πόσο δυστυχισμένα είναι τα σημερινά παιδιά με τόσους γευστικούς πειρασμούς γύρω τους.
Εμείς τότε, εκτός από αυτά που προανέφερα, άντε να σκανδαλιζόμαστε κι από κανένα ξενικό
ή τις μπανάνες "δυο ενάμιση" από το Στάθη...