"Ως συμβαίνειν, διαιρεθήναι τα πλήθη και τους
μεν Ιωαννίτας λέγεσθαι, τους δε Βασιλείτας,
Γρηγορίτας τους λοιπούς"
(Patrologia Graeca)
Toν 11o αιώνα μόνο ξύλο που δεν έπαιξαν οι ιερωμένοι και οι θεολογούντες,
για το ποιος είναι καλύτερος Ιεράρχης από τους τρεις γνωστούς προστάτες.
Έτσι για να μην τσακώνονται οι χριστιανοί, πήγαν και οι τρείς μαζί στα
όνειρα του μητροπολίτη Ευχα'ι'τών Ιωάννη Μαυρόποδα παρακαλώντας τον
να σταματήσει ο τριχασμός των πιστών.
Κατόπιν τούτου, ο δεσπότης κάθησε και έγραψε κατά παραγγελία τους ύμνους
για τους τρεις Ιεράρχες.
Έτσι καθιερώθηκε και η σχετική θρησκευτική γιορτή.
Αλλά πότε συνδέθηκε με τα ελληνικά γράμματα και έγινε σχολική γιορτή?
'Ηδη από τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους επικρατεί ο "ελληνοχριστιανικός
πολιτισμός" του Ζαμπέλιου και δειλά δειλά άρχισε να φαίνεται η σύνδεση των
τριών Ιεραρχών με την ελληνική παιδεία.
Οταν δε Παπαρρηγόπουλος εκφωνεί το 1883 το λόγο για το μνημόσυνο των ευεργετών
του Πανεπιστημίου, μιλώντας για τους ευεργέτες
δεν εννοεί αυτούς που έκαναν δωρεές, όπως ο Μαυροκορδάτος, αλλά τους Πατέρες της
Εκκλησίας και μάλιστα τους τρεις "μεγίστους φωστήρας".
Το 1935-36 έγινε Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην υπηρεσιακή κυβέρνηση
Δεμερτζή και το 1945 στην κυβέρνηση Βούλγαρη, ο Δημήτριος Μπαλάνος (1877-1959),
ο οποίος ήταν και καθηγητής θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών και ακαδημα'ι'κός.
Ο άνθρωπος αυτός είχε μια έντονη παρουσία στη στήριξη του "ελληνοχριστιανικού
πολιτισμού" με ομιλίες με δημοσιεύματα και τη συγγραφική του δραστηριότητα.
Στις 30 Ιανουαρίου 1948 εκφωνεί τον πανηγυρικό κατά τη διάρκεια του εορτασμού
των τριών Ιεραρχών στο πανεπιστήμιο και " εζητήθη να δηλωθεί ο εν τω προσώπω
των αρμονικός συνδυασμός κλασσικής παιδείας και χριστιανικού κηρύγματος"
Έτσι αναγνωρίζονται ως "υποδειγματικοί εκπρόσωποι του ελληνοχριστιανικού
πολιτισμού" και καθιερώνονται ως προστάτες των γραμμάτων και της Παιδείας.
Η προτροπή του Μπαλάνου γίνεται ασμένως δεκτή λόγω των συνθηκών που επικρατούν
εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου που βρίσκεται στην κορύφωσή του και της απαραίτητης
αποκήρυξης της αθε'ί'ας του κομμουνισμού.
Βέβαια και πριν τον Μπαλάνο, άλλος ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ο Παναγιώτης
Μπρατσιώτης (1889-1982) από το 1939, μιλούσε για εθνική παρακμή και παρότρυνε
το ελληνικό κατεστημένο να λύσει όλα τα κοινωνικά προβληματα με τις διδαχές
των Τριών Ιεραρχών
Μπλεγμένος με τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις "Απόστολος Παύλος","ΑγΒασίλειος",
"Ζωή" και "Χριστιανικός Κοινωνικός Κύκλος", κατορθώνει με τις εισηγήσεις του,
να μπει ο ελληνοχριστιανιμός στο σύνταγμα του 1952, που ήταν η βάση της πολιτικής
οργάνωσης της μετεμφυλιακής περιόδου.
Το 1955-56 ο Μπρατσιώτης γίνεται πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και φτιάχνει
το λάβαρο που απεικονίζει τους Τρείς Ιεράρχες και το τοποθετεί στη μεγάλη
αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου παρουσία του βασιλέως Παύλου...
Μέχρι τότε, το Πανεπιστήμιο διέθετε ένα άλλο λάβαρο το οποίο απεικόνιζε τη
θεά Αθηνά, θεά της σοφίας και της γνώσης που ήταν έργο του ζωγράφου Ν. Γκύζη.
Το ελληνοχριστιανικό αυτό λάβαρο παρέμεινε στην αίθουσα αυτή μέχρι το 1987
που μεταφέρθηκε από τον πρύτανη Μιχ. Σταθόπουλο στο μουσείου του Πανεπιστημίου.
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΖΕ'Ι'ΜΠΕΚΙΚΟΥ
Ο θάνατος του ζεϊμπέκικου
Κρύο χιόνι παγωνιά αναμμένο το τζάκι να πυρώνει με την κοκορόσουπα ν’ αχνίζει στην χύτρα τι άλλο να κάνουμε δυο ζευγάρια παρέα το ρίξαμε στα ρακόμελα μέχρι που έπεσε η φαϊνή ιδέα. «ρε δεν κατεβαίνουμε στο χάνι, Σαββάτο σήμερα θα έχει κόσμο και μεζέ καλό». Χωρίς δεύτερη σκέψη καβαλήσαμε τ’ όχημα και πήραμε δρόμο για το χάνι στον κάμπο. Όταν φτάσαμε είχε ήδη αρκετό κόσμο. Πιάσαμε τραπέζι ανάμεσα παράθυρο και τζάκι και το στρώσαμε στο φαγοπότι. Γύρω μας πρωτευουσιάνοι γουικέντηδες, ζευγάρια και οικογένειες που βγήκαν να ξεσκάσουν σαν άνθρωποι καμιά πενηνταριά νοματαίοι και, πρέπει να ‘μασταν. Ζεστή η ατμόσφαιρα κρασιά μεζέδες και ρακές να πηγαινοέρχονται κάποια στιγμή άναψε το κέφι και στήθηκε ο χορός.
Χοροί κυκλικοί με την φωτιά στην μέση, χοροί ελληνικοί, εξώστρεφοι, με φούρλες και καμώματα, με γέλια και νάζι, χοροί που λατρεύουν την βροχή και τον ήλιο, που δοξάζουν την φύση και τους κύκλους της. Χοροί που με τους αριστερόστροφους κύκλους τους ακολουθούν την κίνηση της γης σαν να δίνουν φόρα στην ζωή να πάει παραπέρα. Από μικρός μου άρεσε κι έμαθα να χορεύω. Είχα δασκάλους άξιους βουνίσιους και θαλασσινούς, καμπίσιους και νομάδες που μ’ έμαθαν πρώτα την ψυχή του κάθε χορού και μετά τα βήματά του. Διότι ο βηματισμός είναι το πρώτο που φαίνεται αλλά το τελευταίο που εκδηλώνεται. Ο χορευτής που ξέρει να χορεύει λίγο νοιάζεται για τα βήματα. Αυτά έρχονται από μόνα τους αρκεί να ξέρεις «το πνεύμα» του χορού και να βάζεις την ψυχή σου μέσα και τότε το σώμα απλώς ακολουθεί σαν αυτόματο.
Έτσι κουτσοπίνοντας και κουτσοτρώγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας περνούσαν οι ώρες μέχρι που πήρε πιά να νυχτώνει για τα καλά, όμως ο κράσος στα κεφάλια μας στιγμή δεν μας άφηνε να σταθούμε και δώσ’ του χορό και δώσ’ του τραγούδι. Κάποια στιγμή λοιπόν πλησιάζει μια κυρία μεσόκοπη και τροφαντή τον γιό του κάπελα που είχε την μουσική επιμέλεια κάτι του ψιθύρισε τσιμπώντας του το μάγουλο κι έπιασε πόστο στην μέση του χορού μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες της παραγγελιάς της. Ζεϊμπέκικος.
Μεμιάς όλες σχεδόν οι γυναίκες βρέθηκαν μπουλούκι στην μέση και οι άντρες πέριξ στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια. Η κυρία που έδωσε την παραγγελιά στην μέση να μου θυμίζει φώκια έξω από το νερό ανάμεσα στο υπόλοιπο θηλυκό μπουλούκι που όλο μαζί όπως το έβλεπα περισσότερο μου έκανε με πάτημα σταφυλιών παρά για χορό και μάλιστα ζεϊμπέκικο. Και οι άντρε πάντα στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια.
Ζεϊμπέκικο μ’ έμαθε ο μακαρίτης ο κυρ Κώστας. Παλιός ρεμπέτης περιπλανώμενος με τον αραμπά μανάβης στο επάγγελμα, φίλος του Μάρκου Βαμβακάρη, μικρασιάτης πρόσφυγας, άνθρωπος του μόχθου και του πόνου, είχε τον ζεϊμπέκικο στο αίμα του και παρηγοριά του. Όταν του ζήτησα να μου μάθει να τον χορεύω η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν πως τον ζεϊμπέκικο δεν τον μαθαίνει κανείς αλλά τον βιώνει. Υποχωρώντας μπροστά στην επιμονή μου δέχτηκε τελικά κι έτσι ευτύχησα να μάθω ζεϊμπέκικο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μάθημα. Έστρωσε τον ταβλά αγκινάρα κ-κιόφυλλα (φύλλα από κουκιά) και ρακί πιάσαμε ριζά μια ελιά από κάτου και μια ολόκληρη μέρα καθόταν και μού ‘λεγε για τον χορό αυτό.
Ζεϊμπέκικος: αρχαίος χορός της Θράκης που οι ζεϊμπέκηδες τον μετέφεραν στην μικρά ασία και από εκεί επέστρεψε μαζί με τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Χορός κατ’ εξοχήν ανδρικός πολεμικός συνεπακόλουθος της ήττας. Όταν ένας άνδρας χορεύει ζεϊμπέκικο έχει ήδη χάσει την μάχη οι συμπολεμιστές του είναι πια νεκροί και αυτός ο μόνος ζωντανός μάχεται να παραμείνει ζωντανός. Για τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν υπάρχουν άλλοι. Είναι μόνος του ηττημένος πονεμένος χωρίς δυνάμεις παραπαίει και παραπατά χάνει τον ρυθμό της ζωής και τον ξαναβρίσκει χτυπά απελπισμένα στα τυφλά εκλιπαρεί και οδύρεται είναι ζαλισμένος χαμένος λαβωμένος μόνος κι έρημος μα συνεχίζει. Όταν κάποιος χορεύει ζεϊμπέκικο δεν έχει πιά τίποτ’ άλλο να χάσει είναι ήδη νεκρός ψυχορραγεί και αυτό το ψυχορράγημα είναι οι κινήσεις του σώματος. Δεν υπάρχουν βήματα δεν υπάρχει αρχή μέση και τέλος δεν υπάρχει σχέδιο. Το σώμα αγωνίζεται να επιβιώσει όπως όπως. Πέφτει και ξανασηκώνεται γονατίζει και τρικλίζει στρίβει στα τυφλά έχει χάσει την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Γυρίζει ο χορευτής γύρω από τον εαυτό του κυκλωμένος από εχθρούς πόνους και βάσανα που τον χτυπούν από παντού. Πολεμάει για να ζήσει κι ας είναι ήδη νεκρός. Κάποιες φορές χτυπά το χέρι του στο πάτωμα όπως χτυπά ο νεκρός την πόρτα του Άδη. Ν’ ανοίξει να μπει να ησυχάσει. Αυτά μου έδινε ο κυρ Κώστας και πιάνοντας μια αράχνη που είχε στήσει τον ιστό της στα σκέρβελα της ρίζας που καθόμασταν της έκοψε τα πόδια με τον σουγιά και μ’ έβαλε να τα παρατηρώ. «τα βλέπεις»; μου ‘λεγε «τα βλέπεις τα ποδάρια πως κουνιούνται ακόμα κι ας είναι η αράχνη νεκρή; Ε αυτός είναι ο ζεϊμπέκικος κι όπως κάθε ποδάρι έχει τον δικό του διαφορετικό σπασμό έτσι και κάθε χορευτής έχει τον δικό του τρόπο τις δικές του κινήσεις» Ο χορός των νεκρών, ο χορός των χαμένων, ο χορός των πονεμένων. Ο χορός των μόνων όπως μόνοι είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο και στον θάνατο.
Υπάρχουν δυό ειδών ζεϊμπέκικοι. Ο ένας είναι ο πεταχτός και τον χορεύουν οι νέοι. Ο άλλος είναι ο αργός ο βαρύς κι ασήκωτος, τον λένε γιουρούκικο και τον χορεύουν οι έμπειροι οι μάγκες. Ο πεταχτός έχει σάλτα και πηδήματα και πολεμάει από το στήθος κι απάνω. Στον πεταχτό δε ανήκουν και τα χτυπήματα της φτέρνας κίνηση που υποδηλώνει ότι ο χορευτής-πολεμιστής αντέχει ακόμα και στέκεται στα πόδια του και πως όσο οι φτέρνες του είναι αλάβωτες αυτός δεν πέφτει. Θυμήθηκε κανείς τον Αχιλλέα μήπως;;; Αντίθετα ο γιουρούκικος ζεϊμπέκικος είναι σέρτικος, ο χορευτής είναι σχεδόν ακίνητος και περιστρέφεται πολεμώντας χαμηλά, στην κοιλιά και κάτω. Μου λεγε ο κυρ Κώστας πως παλιά οι παππούδες του χρησιμοποιούσαν τον ζεϊμπέκικο σε επιδείξεις οπλομαχητικής με μαχαίρι.( Εδώ αξίζει να σημειώσω πως ο κυρ Κώστας ήταν αυτό που λέμε μαχαιράς και είχε πάντα πάνω του μια μικρή φαλτσέτα που δεν την αποχωριζόταν ποτέ και για κανένα λόγο).
Η ιεροτελεστία τώρα του ζεϊμπέκικου ξεκινάει πολύ πριν. Δεν νοείται είναι νόμος απαράβατος για να χορέψει κανείς τον χορό αυτό να έχει πρώτα το κεφάλι του «γεμάτο» να έχει πιει δηλαδή αρκετά. «χωρίς θεία κοινωνία ζεϊμπέκικος δεν γίνεται» μου έλεγε ο κυρ Κώστας όπου ως θεία κοινωνία εννοούσε βέβαια την πόση μιας τουλάχιστον τρίλιτρης νταμιτζάνας κρασιού. «Η ζαλάδα της μάχης δεν διαφέρει γιέ μου από την ζαλάδα του κρασιού κι ο ζεϊμπέκικος είναι μάχη» μου ‘λεγε. Πιές για να χορέψεις και μην χορέψεις αν δεν πιείς, νόμος. Ένας άλλος νόμος του ζεϊμπέκικου είναι πως δεν χορεύεται ποτέ στο χώμα. Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται στο πλακόστρωτο, στα μαρμαρένια αλώνια, στην πλατεία του χωριού και στην αυλή του χάρου. Ζεϊμπέκικος δεν χορεύεται στα οικογενειακά γλέντια στις χαρές και στα πανηγύρια παρ’ εκτός ως εξαίρεση αν ένας κάποιος θέλει να εκφράσει τον δικό του τον προσωπικό του πόνο ικετεύοντας εν μέσω της κοινότητας. Δεν είναι χορός της χαράς είναι χορός χθόνιος του θανάτου και του πόνου. Δεν δημιουργεί ατμόσφαιρα μόνο εκφράζει το συναίσθημα του χορευτή. Δεν εκφράζει το σύνολο εκφράζει μόνο τον πόνο του ενός που κάθε φορά χορεύει. Τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν τον ενοχλεί κανείς. Εκείνη την ώρα αυτός είναι ο ιερέας της ζωής του και ο ελάχιστος σεβασμός απαγορεύει γονατιστούς τριγύρω να του βαράνε παλαμάκια. Για να μην πω για κάτι κουτσαβάκικες γελοιότητες με κρασοπότηρα στο κεφάλι και για… διαλλείματα προς πόση.
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να κάνω την θεωρία πράξη μ’ έβαλε ο κυρ Κώστας στην αυλή μ’ έκανε στουπί στο μεθύσι σηκώθηκε τρικλίζοντας κι αυτός μέτρησε τέσσερα επί τέσσερα βήματα οριοθέτησε τις γωνίες με βασιλικούς στην γλάστρα μου χάρισε ένα μαντήλι που ‘χε φέρει από την πατρίδα του μου το φόρεσε στο λαιμό και μ’ έβαλε να χορέψω. «κλαψε και χόρεψε τώρα που είσαι νιός και όλα τα μπορείς» μου είπε και αφού στραγγίξαμε άλλη μια φορά τα ποτήρια μπήκα στον χορό. Εκεί σ’ εκείνη την αυλή με τα ζουμπούλια τους βασιλικούς τις λεβάντες και τους πανσέδες μια φορά την εβδομάδα επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι μάθαινα ζεϊμπέκικο. Στο τραπέζι ο κυρ Κώστας και ο πατέρας μου να κερνάνε και να πίνουν ο μεν πατέρας μου γελώντας τρανταχτά πως πάταγα σταφύλια ο δε κυρ Κώστας να χύνει το κρασί «σπονδή στ’ αγύριστο κεφάλι μου» όπως έλεγε αλλά στην πραγματικότητα για να χάσουμε το μέτρημα του πόσο ήπιε όπως του έλεγα. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι εκεί που χόρευα «τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε» (μόλις είχα φάει μια γερή χυλόπιτα χαχα) μου έπεσε από την τσέπη ένα κέρμα κι έσκυψα ο νέος να το μαζέψω αλλά αμέσως πετάχτηκε ο κυρ Κώστας έδωσε μια κλωτσιά στο νόμισμα και με στριφογύρισε από τον ώμο «ρε αν η γκόμενα δεν άξιζε μία προς τι το ζεϊμπέκικο»; «στον πόλεμο θα έσκυβες να πιάσεις το κέρμα αν σου έπεφτε»; «ρε όταν πεθάνω εσύ θα σκέφτεσαι τις τσέπες σου»;
Έτσι λοιπόν τον έμαθα τον ζεϊμπέκικο και να που τώρα εικοσιπέντε χρόνια μετά στο χάνι τούτο εν μέσω κεφιού και γλεντιού να βλέπω ένα μπουλούκι γυναίκες να ξευτιλίζουν τον ζεϊμπέκικο κουνώντας τα βυζιά τους για να κάνουν κέφι κι ένα μάτσο ανδρείκελα γονατιστά να τους βαράνε παλαμάκια.
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είχε πει ο μακαρίτης όταν τον ρώτησα αν οι γυναίκες δικαιούνται και μπορούν να χορέψουν ζεϊμπέκικο. Ναι-μου απάντησε- και μπορούν και δικαιούνται, όταν δεν έχει μείνει πια κανένας άντρας. Μόνο τότε, όταν δεν έχει μείνει κανένας άντρας. Βαριές κουβέντες και προφητικές μου έλεγε ο κυρ Κώστας αλλά τότε εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Λίγο αργότερα όταν ο γιός του κάπελα έβαλε τσιφτετέλια το σκηνικό άλλαξε εντελώς. Ένα μάτσο ανδρείκελα να κουνάνε τις σαπιοκοιλιές τους χορεύοντας… τσιφτετέλι και από κάτω το άλλο μάτσο από ανδρόγυνες να χτυπάνε… παλαμάκια. Αίσχος!
Προχθές το βράδυ, εκεί στο χάνι, αργά στο τέλος, χόρεψα κι εγώ έναν ζεϊμπέκικο στον σηκωμό να φύγω. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τον ζεϊμπέκικο που πέθανε. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τις γυναίκες που έμειναν χωρίς άντρες. Τον χόρεψα για τους άντρες που έμειναν χωρίς γυναίκες. Τον χόρεψα ικετεύοντας για τα παιδιά που ποτέ δεν θα μάθουν τι είναι ο ζεϊμπέκικος. Τον χόρεψα και εισέπραξα… χειροκρότημα… τι ντροπή… εγώ να πονάω και αυτοί να με χειροκροτούν… σαδιστές, υβριστές, ανάγωγοι.
ΥΓ. βέβαια είδα και άλλα κουλά στον χορό όπως για παράδειγμα τσάμικο να τον σέρνει γυναίκα και οι άντρες να ακολουθάν από πίσω, είδα καλαματιανό να… σέρνεται και συρτό να.. ίπταται αλλά γι αυτά ίσως κάποια άλλη φορά να γράψω κάτι.
ΚΛΕΙΤΩΡ
Κρύο χιόνι παγωνιά αναμμένο το τζάκι να πυρώνει με την κοκορόσουπα ν’ αχνίζει στην χύτρα τι άλλο να κάνουμε δυο ζευγάρια παρέα το ρίξαμε στα ρακόμελα μέχρι που έπεσε η φαϊνή ιδέα. «ρε δεν κατεβαίνουμε στο χάνι, Σαββάτο σήμερα θα έχει κόσμο και μεζέ καλό». Χωρίς δεύτερη σκέψη καβαλήσαμε τ’ όχημα και πήραμε δρόμο για το χάνι στον κάμπο. Όταν φτάσαμε είχε ήδη αρκετό κόσμο. Πιάσαμε τραπέζι ανάμεσα παράθυρο και τζάκι και το στρώσαμε στο φαγοπότι. Γύρω μας πρωτευουσιάνοι γουικέντηδες, ζευγάρια και οικογένειες που βγήκαν να ξεσκάσουν σαν άνθρωποι καμιά πενηνταριά νοματαίοι και, πρέπει να ‘μασταν. Ζεστή η ατμόσφαιρα κρασιά μεζέδες και ρακές να πηγαινοέρχονται κάποια στιγμή άναψε το κέφι και στήθηκε ο χορός.
Χοροί κυκλικοί με την φωτιά στην μέση, χοροί ελληνικοί, εξώστρεφοι, με φούρλες και καμώματα, με γέλια και νάζι, χοροί που λατρεύουν την βροχή και τον ήλιο, που δοξάζουν την φύση και τους κύκλους της. Χοροί που με τους αριστερόστροφους κύκλους τους ακολουθούν την κίνηση της γης σαν να δίνουν φόρα στην ζωή να πάει παραπέρα. Από μικρός μου άρεσε κι έμαθα να χορεύω. Είχα δασκάλους άξιους βουνίσιους και θαλασσινούς, καμπίσιους και νομάδες που μ’ έμαθαν πρώτα την ψυχή του κάθε χορού και μετά τα βήματά του. Διότι ο βηματισμός είναι το πρώτο που φαίνεται αλλά το τελευταίο που εκδηλώνεται. Ο χορευτής που ξέρει να χορεύει λίγο νοιάζεται για τα βήματα. Αυτά έρχονται από μόνα τους αρκεί να ξέρεις «το πνεύμα» του χορού και να βάζεις την ψυχή σου μέσα και τότε το σώμα απλώς ακολουθεί σαν αυτόματο.
Έτσι κουτσοπίνοντας και κουτσοτρώγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας περνούσαν οι ώρες μέχρι που πήρε πιά να νυχτώνει για τα καλά, όμως ο κράσος στα κεφάλια μας στιγμή δεν μας άφηνε να σταθούμε και δώσ’ του χορό και δώσ’ του τραγούδι. Κάποια στιγμή λοιπόν πλησιάζει μια κυρία μεσόκοπη και τροφαντή τον γιό του κάπελα που είχε την μουσική επιμέλεια κάτι του ψιθύρισε τσιμπώντας του το μάγουλο κι έπιασε πόστο στην μέση του χορού μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες της παραγγελιάς της. Ζεϊμπέκικος.
Μεμιάς όλες σχεδόν οι γυναίκες βρέθηκαν μπουλούκι στην μέση και οι άντρες πέριξ στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια. Η κυρία που έδωσε την παραγγελιά στην μέση να μου θυμίζει φώκια έξω από το νερό ανάμεσα στο υπόλοιπο θηλυκό μπουλούκι που όλο μαζί όπως το έβλεπα περισσότερο μου έκανε με πάτημα σταφυλιών παρά για χορό και μάλιστα ζεϊμπέκικο. Και οι άντρε πάντα στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια.
Ζεϊμπέκικο μ’ έμαθε ο μακαρίτης ο κυρ Κώστας. Παλιός ρεμπέτης περιπλανώμενος με τον αραμπά μανάβης στο επάγγελμα, φίλος του Μάρκου Βαμβακάρη, μικρασιάτης πρόσφυγας, άνθρωπος του μόχθου και του πόνου, είχε τον ζεϊμπέκικο στο αίμα του και παρηγοριά του. Όταν του ζήτησα να μου μάθει να τον χορεύω η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν πως τον ζεϊμπέκικο δεν τον μαθαίνει κανείς αλλά τον βιώνει. Υποχωρώντας μπροστά στην επιμονή μου δέχτηκε τελικά κι έτσι ευτύχησα να μάθω ζεϊμπέκικο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μάθημα. Έστρωσε τον ταβλά αγκινάρα κ-κιόφυλλα (φύλλα από κουκιά) και ρακί πιάσαμε ριζά μια ελιά από κάτου και μια ολόκληρη μέρα καθόταν και μού ‘λεγε για τον χορό αυτό.
Ζεϊμπέκικος: αρχαίος χορός της Θράκης που οι ζεϊμπέκηδες τον μετέφεραν στην μικρά ασία και από εκεί επέστρεψε μαζί με τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Χορός κατ’ εξοχήν ανδρικός πολεμικός συνεπακόλουθος της ήττας. Όταν ένας άνδρας χορεύει ζεϊμπέκικο έχει ήδη χάσει την μάχη οι συμπολεμιστές του είναι πια νεκροί και αυτός ο μόνος ζωντανός μάχεται να παραμείνει ζωντανός. Για τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν υπάρχουν άλλοι. Είναι μόνος του ηττημένος πονεμένος χωρίς δυνάμεις παραπαίει και παραπατά χάνει τον ρυθμό της ζωής και τον ξαναβρίσκει χτυπά απελπισμένα στα τυφλά εκλιπαρεί και οδύρεται είναι ζαλισμένος χαμένος λαβωμένος μόνος κι έρημος μα συνεχίζει. Όταν κάποιος χορεύει ζεϊμπέκικο δεν έχει πιά τίποτ’ άλλο να χάσει είναι ήδη νεκρός ψυχορραγεί και αυτό το ψυχορράγημα είναι οι κινήσεις του σώματος. Δεν υπάρχουν βήματα δεν υπάρχει αρχή μέση και τέλος δεν υπάρχει σχέδιο. Το σώμα αγωνίζεται να επιβιώσει όπως όπως. Πέφτει και ξανασηκώνεται γονατίζει και τρικλίζει στρίβει στα τυφλά έχει χάσει την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Γυρίζει ο χορευτής γύρω από τον εαυτό του κυκλωμένος από εχθρούς πόνους και βάσανα που τον χτυπούν από παντού. Πολεμάει για να ζήσει κι ας είναι ήδη νεκρός. Κάποιες φορές χτυπά το χέρι του στο πάτωμα όπως χτυπά ο νεκρός την πόρτα του Άδη. Ν’ ανοίξει να μπει να ησυχάσει. Αυτά μου έδινε ο κυρ Κώστας και πιάνοντας μια αράχνη που είχε στήσει τον ιστό της στα σκέρβελα της ρίζας που καθόμασταν της έκοψε τα πόδια με τον σουγιά και μ’ έβαλε να τα παρατηρώ. «τα βλέπεις»; μου ‘λεγε «τα βλέπεις τα ποδάρια πως κουνιούνται ακόμα κι ας είναι η αράχνη νεκρή; Ε αυτός είναι ο ζεϊμπέκικος κι όπως κάθε ποδάρι έχει τον δικό του διαφορετικό σπασμό έτσι και κάθε χορευτής έχει τον δικό του τρόπο τις δικές του κινήσεις» Ο χορός των νεκρών, ο χορός των χαμένων, ο χορός των πονεμένων. Ο χορός των μόνων όπως μόνοι είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο και στον θάνατο.
Υπάρχουν δυό ειδών ζεϊμπέκικοι. Ο ένας είναι ο πεταχτός και τον χορεύουν οι νέοι. Ο άλλος είναι ο αργός ο βαρύς κι ασήκωτος, τον λένε γιουρούκικο και τον χορεύουν οι έμπειροι οι μάγκες. Ο πεταχτός έχει σάλτα και πηδήματα και πολεμάει από το στήθος κι απάνω. Στον πεταχτό δε ανήκουν και τα χτυπήματα της φτέρνας κίνηση που υποδηλώνει ότι ο χορευτής-πολεμιστής αντέχει ακόμα και στέκεται στα πόδια του και πως όσο οι φτέρνες του είναι αλάβωτες αυτός δεν πέφτει. Θυμήθηκε κανείς τον Αχιλλέα μήπως;;; Αντίθετα ο γιουρούκικος ζεϊμπέκικος είναι σέρτικος, ο χορευτής είναι σχεδόν ακίνητος και περιστρέφεται πολεμώντας χαμηλά, στην κοιλιά και κάτω. Μου λεγε ο κυρ Κώστας πως παλιά οι παππούδες του χρησιμοποιούσαν τον ζεϊμπέκικο σε επιδείξεις οπλομαχητικής με μαχαίρι.( Εδώ αξίζει να σημειώσω πως ο κυρ Κώστας ήταν αυτό που λέμε μαχαιράς και είχε πάντα πάνω του μια μικρή φαλτσέτα που δεν την αποχωριζόταν ποτέ και για κανένα λόγο).
Η ιεροτελεστία τώρα του ζεϊμπέκικου ξεκινάει πολύ πριν. Δεν νοείται είναι νόμος απαράβατος για να χορέψει κανείς τον χορό αυτό να έχει πρώτα το κεφάλι του «γεμάτο» να έχει πιει δηλαδή αρκετά. «χωρίς θεία κοινωνία ζεϊμπέκικος δεν γίνεται» μου έλεγε ο κυρ Κώστας όπου ως θεία κοινωνία εννοούσε βέβαια την πόση μιας τουλάχιστον τρίλιτρης νταμιτζάνας κρασιού. «Η ζαλάδα της μάχης δεν διαφέρει γιέ μου από την ζαλάδα του κρασιού κι ο ζεϊμπέκικος είναι μάχη» μου ‘λεγε. Πιές για να χορέψεις και μην χορέψεις αν δεν πιείς, νόμος. Ένας άλλος νόμος του ζεϊμπέκικου είναι πως δεν χορεύεται ποτέ στο χώμα. Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται στο πλακόστρωτο, στα μαρμαρένια αλώνια, στην πλατεία του χωριού και στην αυλή του χάρου. Ζεϊμπέκικος δεν χορεύεται στα οικογενειακά γλέντια στις χαρές και στα πανηγύρια παρ’ εκτός ως εξαίρεση αν ένας κάποιος θέλει να εκφράσει τον δικό του τον προσωπικό του πόνο ικετεύοντας εν μέσω της κοινότητας. Δεν είναι χορός της χαράς είναι χορός χθόνιος του θανάτου και του πόνου. Δεν δημιουργεί ατμόσφαιρα μόνο εκφράζει το συναίσθημα του χορευτή. Δεν εκφράζει το σύνολο εκφράζει μόνο τον πόνο του ενός που κάθε φορά χορεύει. Τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν τον ενοχλεί κανείς. Εκείνη την ώρα αυτός είναι ο ιερέας της ζωής του και ο ελάχιστος σεβασμός απαγορεύει γονατιστούς τριγύρω να του βαράνε παλαμάκια. Για να μην πω για κάτι κουτσαβάκικες γελοιότητες με κρασοπότηρα στο κεφάλι και για… διαλλείματα προς πόση.
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να κάνω την θεωρία πράξη μ’ έβαλε ο κυρ Κώστας στην αυλή μ’ έκανε στουπί στο μεθύσι σηκώθηκε τρικλίζοντας κι αυτός μέτρησε τέσσερα επί τέσσερα βήματα οριοθέτησε τις γωνίες με βασιλικούς στην γλάστρα μου χάρισε ένα μαντήλι που ‘χε φέρει από την πατρίδα του μου το φόρεσε στο λαιμό και μ’ έβαλε να χορέψω. «κλαψε και χόρεψε τώρα που είσαι νιός και όλα τα μπορείς» μου είπε και αφού στραγγίξαμε άλλη μια φορά τα ποτήρια μπήκα στον χορό. Εκεί σ’ εκείνη την αυλή με τα ζουμπούλια τους βασιλικούς τις λεβάντες και τους πανσέδες μια φορά την εβδομάδα επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι μάθαινα ζεϊμπέκικο. Στο τραπέζι ο κυρ Κώστας και ο πατέρας μου να κερνάνε και να πίνουν ο μεν πατέρας μου γελώντας τρανταχτά πως πάταγα σταφύλια ο δε κυρ Κώστας να χύνει το κρασί «σπονδή στ’ αγύριστο κεφάλι μου» όπως έλεγε αλλά στην πραγματικότητα για να χάσουμε το μέτρημα του πόσο ήπιε όπως του έλεγα. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι εκεί που χόρευα «τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε» (μόλις είχα φάει μια γερή χυλόπιτα χαχα) μου έπεσε από την τσέπη ένα κέρμα κι έσκυψα ο νέος να το μαζέψω αλλά αμέσως πετάχτηκε ο κυρ Κώστας έδωσε μια κλωτσιά στο νόμισμα και με στριφογύρισε από τον ώμο «ρε αν η γκόμενα δεν άξιζε μία προς τι το ζεϊμπέκικο»; «στον πόλεμο θα έσκυβες να πιάσεις το κέρμα αν σου έπεφτε»; «ρε όταν πεθάνω εσύ θα σκέφτεσαι τις τσέπες σου»;
Έτσι λοιπόν τον έμαθα τον ζεϊμπέκικο και να που τώρα εικοσιπέντε χρόνια μετά στο χάνι τούτο εν μέσω κεφιού και γλεντιού να βλέπω ένα μπουλούκι γυναίκες να ξευτιλίζουν τον ζεϊμπέκικο κουνώντας τα βυζιά τους για να κάνουν κέφι κι ένα μάτσο ανδρείκελα γονατιστά να τους βαράνε παλαμάκια.
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είχε πει ο μακαρίτης όταν τον ρώτησα αν οι γυναίκες δικαιούνται και μπορούν να χορέψουν ζεϊμπέκικο. Ναι-μου απάντησε- και μπορούν και δικαιούνται, όταν δεν έχει μείνει πια κανένας άντρας. Μόνο τότε, όταν δεν έχει μείνει κανένας άντρας. Βαριές κουβέντες και προφητικές μου έλεγε ο κυρ Κώστας αλλά τότε εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Λίγο αργότερα όταν ο γιός του κάπελα έβαλε τσιφτετέλια το σκηνικό άλλαξε εντελώς. Ένα μάτσο ανδρείκελα να κουνάνε τις σαπιοκοιλιές τους χορεύοντας… τσιφτετέλι και από κάτω το άλλο μάτσο από ανδρόγυνες να χτυπάνε… παλαμάκια. Αίσχος!
Προχθές το βράδυ, εκεί στο χάνι, αργά στο τέλος, χόρεψα κι εγώ έναν ζεϊμπέκικο στον σηκωμό να φύγω. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τον ζεϊμπέκικο που πέθανε. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τις γυναίκες που έμειναν χωρίς άντρες. Τον χόρεψα για τους άντρες που έμειναν χωρίς γυναίκες. Τον χόρεψα ικετεύοντας για τα παιδιά που ποτέ δεν θα μάθουν τι είναι ο ζεϊμπέκικος. Τον χόρεψα και εισέπραξα… χειροκρότημα… τι ντροπή… εγώ να πονάω και αυτοί να με χειροκροτούν… σαδιστές, υβριστές, ανάγωγοι.
ΥΓ. βέβαια είδα και άλλα κουλά στον χορό όπως για παράδειγμα τσάμικο να τον σέρνει γυναίκα και οι άντρες να ακολουθάν από πίσω, είδα καλαματιανό να… σέρνεται και συρτό να.. ίπταται αλλά γι αυτά ίσως κάποια άλλη φορά να γράψω κάτι.
ΚΛΕΙΤΩΡ
H ΥΠΑΤΙΑ
Kατά χριστιανών (για να μη γίνει της . . . )
. . .Υπατίας της Αλεξανδρινής)
Στα όρια του φασισμού, στο λυκόφως του ορθολογισμού, στη σπορά ενός καινούριου πνευματικού μεσαίωνα, ο χριστιανισμός συνεχίζει να αποτελεί για τον δυτικό κόσμο, και ακόμα περισσότερο για καθυστερημένες, όπως η ελληνική, κοινωνίες, το τελευταίο ταμπού. Το ιερό στο οποίο απαγορεύεται διά ροπάλου να εναντιωθείς, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλον -ισμό. Το ποινικά κολάσιμο σε περίπτωση που το λοιδορήσεις. Η πιστοποίηση του ενάρετου, του καλού και αγαθού, των πράξεων και των σκέψεών σου, μέσα από τσιρκολανικές διαδικασίες ορκωμοσιών σε δικαστήρια και βουλές, σχολικούς εκκλησιασμούς, διαστρέβλωση της ιστορικής και επιστημονικής αλήθειας, αντισυνταγματικής επισημότητας σε ένα Σύνταγμα που μιλάει για το δικαίωμα στην ανεξιθρησκία, γεωγραφικής καταπάτησης περιοχών και σκοτεινής διαχείρισης εθνικών θησαυρών. Είναι τουλάχιστον αστείο, κι αυτός είναι ο πιο ευγενικός χαρακτηρισμός που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, το μούδιασμα των περισσότερων από τους κατ' επάγγελμα κατηγόρους στραβών κι ανάποδων απέναντι στις ανομίες των επίσημων εκπροσώπων του χριστιανισμού. Οι ίδιοι που με αφελή ευκολία ισοφαρίζουν τη ναζιστική σβάστικα με το κομμουνιστικό σφυροδρέπανο και ταυτίζουν τη μαρξιστική ιδεολογία με τα εγκλήματα της εφαρμοσμένης σοβιετικής κακοποίησής της ξεπερνούν ξώφαλτσα την εγκληματική φύση του εφαρμοσμένου χριστιανισμού, σαν να πρόκειται για κομμωτικό ατύχημα. Και χαιρετίζουν με αγαλλίαση τη χρησιμοποίηση ενός ρωμαϊκού συμβόλου του βασάνου και του θανάτου, του σταυρού, ως θυμιατήρι ελπίδας, αγάπης και αγαλλίασης. Φτάνοντας στο σημείο να θεωρούμε γεγονός ικανό να προκαλέσει ταραχές και επεισόδια την κυκλοφορία μιας ταινίας με θέμα τη ζωή, τη σκέψη και τον φρικτό θάνατο στα χέρια μαινόμενων χριστιανών, κατόπιν εντολής του αγίου της εκκλησίας μας επισκόπου Κυρίλλου (εορτάζεται στις 9 Ιουνίου), της φιλοσόφου και μαθηματικού του αρχαίου κόσμου Υπατίας της Αλεξανδρινής. Την «Agora» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, με τη Ρέιτσελ Βάιζ στον ρόλο της Υπατίας, που κυκλοφορεί στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη.
Για να είμαι ειλικρινής, προσδοκώ να γίνει σούσουρο και ξεκατίνιασμα, όπως προσδοκώ οτιδήποτε μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στον πάτο, όντας οπαδός της θεωρίας πως άμα δεν τον αγγίξεις, δεν σηκώνεσαι. Και θα απογοητευτώ αν η ιστορία του «Αgora» περάσει στο ντούκου, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής και της σκέψης από την απάθεια. Σε μια χώρα που εξακολουθεί να παραληρεί μιλώντας για περασμένα μεγαλεία, μπλέκοντας τα μπούτια της μεταξύ αρχαίου ελληνισμού και ιουδαιοχριστιανικού σκυλάδικου, Πλάτωνα και αποστόλου Παύλου, θεωρητικής κληρονομιάς και υπαρκτού χρέους, εκκλησιών φτιαγμένων από μάρμαρα κατεστραμμένων αρχαίων ναών, αμορφωσιάς και μυθολογικά κατασκευασμένων κρυφών σχολειών, μεταξικού αντιφασισμού και επαναστάσεων υπό την αιγίδα της ιεράς συνόδου. Ολες οι αντιφάσεις μαζί, όλα αυτά που καμιά λογική δεν μπορεί να συνταιριάξει αγκαζέ. Ο Θεός Ηλιος και το φωτοστέφανο των αγίων, κάτω από την Ακρόπολη, να μπεκροπίνουν σε σκυλάδικο με τσολιαδάκια για τουρίστες. Σε μια χώρα που έχει εθιστεί στο μεσοβέζικο, στο συμβιβαστικό. Σόρι, κουκλίτσα μου, αλλά στη ζωή ή είσαι με τον έναν ή με τον άλλον. Δεν γίνεται να μου μιλάς για αρχαίο πνεύμα αθάνατο και μετά να κάνεις τα πατερημά σου σαν υπεύθυνη δήλωση τυφλής υποταγής σε ιδεολογικό θρησκευτικό σκαρίφημα που έφαγε τα λυσσιακά του να καταστρέψει οτιδήποτε είχε ως κάλλος αυτό το αρχαίο πνεύμα αθάνατο! Δεν γίνεται να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, κι ακόμα περισσότερο γυναίκα και να μη βγάζεις ανεμοβλογιά όποτε ακούς διδάγματα του αποστόλου Παύλου. Δεν γίνεται να νιώθεις δέος πηγαίνοντας στην Παναγιά της Τήνου και να μη σου 'ρχεται εμετός από τα μαγαζάκια δεξιά κι αριστερά του δρόμου που οδηγεί στον ναό και εμπορεύονται τάματα και λαμπάδες και μανουάλια, με παζάρια και βοές καθαγιασμένης εμπορικής φρικαλεότητας. Πώς συνδέεται το ιερό σου, το άγιό σου, το πολύτιμό σου με όλα αυτά τα αγοραία; Πώς επιτρέπεις στα παιδιά σου να μελετάνε στο σχολείο τους το σύμπαν και τους πλανήτες, τη Βιολογία, την Ιστορία και τη Φιλοσοφία δύο ώρες μάθημα μετά τα Θρησκευτικά στα οποία διδάσκονται την εβραϊκή μυθολογία ως ιστορική πραγματικότητα και ηθικό μπούσουλα; Πώς μπορείς να είσαι υπερήφανος για την ελληνικότητα της Υπατίας και της Αλεξάνδρειας όταν οι δολοφόνοι τους, ιστορικά αποδεδειγμένα, είχαν και όνομα και ταυτότητα; Ήταν απλώς χριστιανοί;
Του Τάσου Θεοδωρόπουλου
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ
Ξεσφράγισαν το σφραγισμένο ιδιαίτερο δωμάτιο του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Παλαιό Ψυχικό και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα μεγάλης χρηματικής αξίας.
Τα κατέγραψε επιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου.
Τα πράγματα που καταγράφηκαν βρίσκονταν τόσο στο ιδιαίτερο δωμάτιο του Χριστόδουλου όσο και στα βεστιάριά του(= ιματιοθήκες) και στο υπόλοιπο ανάκτορό του.
Μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά από τα καταγραμμένα.
•600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα. .
•Απ'; αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
•Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
•Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια.Πολλές αρχαίες εικόνες.
•30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
•Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
•Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
•Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
•Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
•Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
•Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church'; s, απ'; αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
•Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
•50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
•12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα.Κυρίως έχουν διαμάντια.
•100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
•200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
•25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
•40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
•Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
•Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
•Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
•Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
•Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
•Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
•Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
•Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβώτερη στον κόσμο.
•Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
•Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
•Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
•Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
•Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
•Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
•Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
•Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του πανύψηλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
•Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου
(Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2008.
Τα κατέγραψε επιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου.
Τα πράγματα που καταγράφηκαν βρίσκονταν τόσο στο ιδιαίτερο δωμάτιο του Χριστόδουλου όσο και στα βεστιάριά του(= ιματιοθήκες) και στο υπόλοιπο ανάκτορό του.
Μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά από τα καταγραμμένα.
•600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα. .
•Απ'; αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
•Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
•Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια.Πολλές αρχαίες εικόνες.
•30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
•Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
•Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
•Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
•Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
•Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
•Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church'; s, απ'; αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
•Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
•50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
•12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα.Κυρίως έχουν διαμάντια.
•100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
•200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
•25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
•40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
•Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
•Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
•Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
•Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
•Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
•Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
•Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
•Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβώτερη στον κόσμο.
•Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
•Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
•Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
•Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
•Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
•Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
•Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
•Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του πανύψηλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
•Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου
(Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2008.
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΛΛΑΣ
Όπως ξέρομε εμείς οι Έλληνες διαπρέψαμε
στον πολιτισμό τον οποίο διαδώσαμε σ'όλον
τον κόσμο.
Ωραία! Αυτά έγιναν κάποτε...
Στον τομέα της κλασσικής μουσικής, όμως
δεν υπάρχει η παρουσία μας
Στο μεσαίωνα, στην αναγέννηση στην μπαρόκ,
στην κλασσική, στη ρομαντική και στη σύγχρονη
εποχή είμαστε απόντες με μηδενική προσφορά
στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Από τον Περοτέν μέχρι τον Ραχμάνινοφ κι ανάμεσα
στον Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμαν, Λιστ
Παγκανίνι, Ροσίνι, Μπερλιόζ, Βιβάλντι, Σοπέν
Βάγκνερ και λοιπούς και τα αριστουργήματά τους
εμείς το μόνο που έχομε προσφέρει είναι οι διάφοροι
βυζαντινοί αμανέδες...
Ευτυχώς που υπήρξε ένας Σκαλκώτας για να μας
ξελασπώσει λίγο μουσικά!
ΚΟΡΑΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
«Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απ’ τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν». Τα λόγια του μεγάλου Έλληνα Διαφωτιστή Αδαμαντίου Κοραή θα ηχούν για πάντα στ’ αυτιά μας και θα μας δείχνουν το μέγεθος της πολιτιστικής μας καταδίκης και της εθνικής μας τραγωδίας, που εκτυλίσσεται χωρίς διακοπή έως σήμερα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πομφόλυγες δηλώσεις του αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου στον Τύπο λίγο πριν τον θάνατό του: «Ήρωές μας δεν είναι οι αρχαίοι ήρωες και φιλόσοφοι ούτε οι αγωνιστές του ’21, ήρωές μας είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που πέθαναν για την πίστη τους», εννοώντας βεβαίως αυτούς που πέθαναν για τα συμφέροντα (οικονομικά και εξουσιαστικά) της Ορθοδοξίας και όχι για την Ελλάδα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πομφόλυγες δηλώσεις του αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου στον Τύπο λίγο πριν τον θάνατό του: «Ήρωές μας δεν είναι οι αρχαίοι ήρωες και φιλόσοφοι ούτε οι αγωνιστές του ’21, ήρωές μας είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που πέθαναν για την πίστη τους», εννοώντας βεβαίως αυτούς που πέθαναν για τα συμφέροντα (οικονομικά και εξουσιαστικά) της Ορθοδοξίας και όχι για την Ελλάδα.
Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
ΜΑΘΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΣΑΣ
Μάθετε τα πάντα για τους σκύλους
"Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Κάθε δυνατή όμως φιλία στηρίζεται στην επικοινωνία, γι' αυτό θα πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε μαζί του.
Οι σκύλοι όταν θέλουν να εκφράσουν μια ανάγκη τους ή ένα συναίσθημα τους βγάζουν διαφορετικούς ήχους και παίρνουν διαφορετικές εκφράσεις στο πρόσωπο τους και στάσεις στο σώμα τους.
Μάθετε λοιπόν τι θέλει το φιλαράκι σας, αποκρυπτογραφώντας τις...
αντιδράσεις του.
Αναγνωρίστε την στάση. Ο τρόπος με τον οποίον ένας σκύλος τοποθετεί το σώμα του σημαίνει διαφορετικά πράγματα.
Γέρνει προς τα εμπρός ή είναι άκαμπτος: Δηλώνει επιθετική στάση σε απάντηση απειλής ή ως πρόκληση.
Έντονος βηματισμός: Είναι νευρικός ή διεγερμένος, διακατέχεται από έλλειψη άσκησης ή ανία.
Ζαρώνει ελαφρά: Νευρικός ή ανασφαλής.
Ζαρώνει έντονα: Πολύ φοβισμένος ή επισφαλής.
Εκθέτει την κοιλιά του: Δείχνει σεβασμό σε εσάς (τρίψτε του την κοιλιά για να επιβραβεύσετε και να ενισχύσετε την συμπεριφορά του).
Παγώνει επιτόπου ενώ έκανε κάτι: Αυτό δείχνει ότι δε νιώθει ασφάλεια ή ότι είναι έτοιμος να επιτεθεί ή ότι θέλει να μείνει μόνος του για να συνεχίσει αυτό που κάνει.
Αγριεύει πολύ: Νιώθει ότι απειλείται.
Στραμμένος προς το μέρος σας με τη μούρη και το στήθος στο πάτωμα και προτεταμένα τα οπίσθια και την ουρά: Θέλει να παίξετε.
Δώστε προσοχή στις χειρονομίες. Θα πρέπει να μπορείτε να ερμηνεύσετε κάποιες χειρονομίες του ζώου σας.
Τεντώνει το ένα πόδι: Αβεβαιότητα.
Αγγίζει με το πόδι του το πίσω μέρος του λαιμού ενός άλλου σκύλου: Δεσπόζουσα χειρονομία.
Αγγίζει με το πόδι το κεφάλι του: Κάτι θέλει, κάτι αναζητά, αναζητά προσοχή.
Γέρνει το κεφάλι του προς τη μια μεριά: Κάτι προσπαθεί να ακούσει.
Κουνάει το κεφάλι και τους ώμους: Σήμα τέλους μιας δραστηριότητας ή το τέλος μιας αναμενόμενης απειλής.
Κοιτάξτε την ουρά. Και η θέση και η κίνηση μπορούν να αποκαλύψουν πολλά.
Αργή και χαλαρή κίνηση: Είναι σε χαλαρή διάθεση και αναμένει σήματα συναγερμού και απειλής.
Χαμηλά και συνήθως με αργή κίνηση: Βρίσκεται σε σύγχυση και ζητά μια εξήγηση, διερευνά κάτι, δε νιώθει απειλή.
Όρθια και την κουνά ελαφρά: Πρόκληση, δεσπόζουσα συμπεριφορά.
Σε χαμηλή θέση και γρήγορο κούνημα: Δείχνει ότι είναι υπάκουος.
Ελαφρώς χαμηλωμένη και σταθερή: Σε κατάσταση συναγερμού, παρακολουθεί.
Ίσια: Δείχνει αυτοπεποίθηση.
Σε χαμηλή θέση και χαλαρή: Η διάθεσή του είναι χαλαρή, άνετη και νιώθει ασφάλεια.
Σε χαμηλή θέση και την κουνάει ελαφρά: Δεν αισθάνεται καλά, είναι λυπημένος.
Παρακολουθήστε τη θέση των αυτιών.
Τεντωμένα ψηλά: Κάτι ακούει, είναι περίεργος και κάτι πρόκειται να κάνει.
Επίπεδα στο κεφάλι: Φόβος, απειλή.
Προς τα πίσω όχι όμως επίπεδα: Δυσαρέσκεια ή αβεβαιότητα.
Αποκρυπτογραφήστε το βλέμμα.
Ορθάνοιχτα μάτια: Συναγερμό, παιχνιδιάρικη διάθεση ή ετοιμότητα.
Κοιτάζει επίμονα: Πρόκληση, δεσπόζουσα συμπεριφορά.
Αποφεύγει να σας κοιτάξει στα μάτια: Δείχνει υπακοή.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια: Παιχνιδιάρικη διάθεση.
Μισάνοιχτα: Επιθετική συμπεριφορά, είναι έτοιμος για επίθεση.
Δείτε το πρόσωπό του: Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι οι σκύλοι έχουν συγκεκριμένες εκφράσεις.
Χαμόγελο: Χαλαρός και ευτυχισμένος (μπορεί να θυμίζει την γκριμάτσα που κάνει όταν γρυλίζει, όμως το σώμα του είναι πολύ πιο χαλαρό).
Χασμουρητό: Αποδοκιμασία, ήπια απροθυμία, δε θέλει να κάνει κάτι ή μπορεί να αποτελεί ήπια αντίδραση στο στρες.
Στόμα τεντωμένο προς τα πίσω, κλειστό ή μόλις που ανοίγει: Πολύ φοβισμένος, αγχωμένος ή μπορεί να πονάει.
Στόμα τεντωμένο προς τα πίσω και ανοιχτό: Δείχνει υπακοή.
Δείχνει τα δόντια του: Προειδοποίηση, προστατεύει την περιοχή του.
Χείλη σουφρωμένα, δείχνει τα δόντια του, σουφρωμένη μουσούδα: Γρυλίζει, είναι οργισμένος, θυμωμένος και σε ετοιμότητα για την καταπολέμηση μιας απειλής.
Aκούστε τη φωνή του: Ένα γάβγισμα για πολλούς από εμάς είναι ένα γάβγισμα. Και όμως η φωνή ή ο τρόπος που γαβγίζει ο σκύλος σας υποδηλώνουν κάτι διαφορετικό.
Ζωηρό, δυνατό και ταχύ γάβγισμα: Εδαφική κυριαρχία.
Λαρυγγικό, κοφτό και συχνό γάβγισμα: Προειδοποίηση για δυνητικό κίνδυνο.
Σύντομο γάβγισμα: Χαιρετισμός.
Υψηλού τόνου γαβγίσμα: Παιχνιδιάρικη διάθεση.
Δυνατό και απότομο γάβγισμα: Πόνος.
Μάθετε να ξεχωρίζετε τα γρυλίσματα.
Χαμηλό και ήσυχο: Υποχώρηση.
Χαμηλό γρύλισμα με σύντομο γαύγισμα: Απαντά σε μια απειλή.
Μέτριο γρύλισμα που οδηγεί σε σύντομο γάβγισμα: Νευρικός ή επιθετικός.
Χαμηλό γρύλισμα σαν μουρμούρισμα: Ικανοποίηση.
Χαμηλό διαρκές γρύλισμα ή γουφ: Άγχος, εντοπισμός υπόπτων.
Μάθετε να ξεχωρίζετε το ούρλιασμα του.
Μακρύ και διαρκές: Μοναξιά.
Μάθετε τα πάντα για τους σκύλους
"Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Κάθε δυνατή όμως φιλία στηρίζεται στην επικοινωνία, γι' αυτό θα πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε μαζί του.
Οι σκύλοι όταν θέλουν να εκφράσουν μια ανάγκη τους ή ένα συναίσθημα τους βγάζουν διαφορετικούς ήχους και παίρνουν διαφορετικές εκφράσεις στο πρόσωπο τους και στάσεις στο σώμα τους.
Μάθετε λοιπόν τι θέλει το φιλαράκι σας, αποκρυπτογραφώντας τις...
αντιδράσεις του.
Αναγνωρίστε την στάση. Ο τρόπος με τον οποίον ένας σκύλος τοποθετεί το σώμα του σημαίνει διαφορετικά πράγματα.
Γέρνει προς τα εμπρός ή είναι άκαμπτος: Δηλώνει επιθετική στάση σε απάντηση απειλής ή ως πρόκληση.
Έντονος βηματισμός: Είναι νευρικός ή διεγερμένος, διακατέχεται από έλλειψη άσκησης ή ανία.
Ζαρώνει ελαφρά: Νευρικός ή ανασφαλής.
Ζαρώνει έντονα: Πολύ φοβισμένος ή επισφαλής.
Εκθέτει την κοιλιά του: Δείχνει σεβασμό σε εσάς (τρίψτε του την κοιλιά για να επιβραβεύσετε και να ενισχύσετε την συμπεριφορά του).
Παγώνει επιτόπου ενώ έκανε κάτι: Αυτό δείχνει ότι δε νιώθει ασφάλεια ή ότι είναι έτοιμος να επιτεθεί ή ότι θέλει να μείνει μόνος του για να συνεχίσει αυτό που κάνει.
Αγριεύει πολύ: Νιώθει ότι απειλείται.
Στραμμένος προς το μέρος σας με τη μούρη και το στήθος στο πάτωμα και προτεταμένα τα οπίσθια και την ουρά: Θέλει να παίξετε.
Δώστε προσοχή στις χειρονομίες. Θα πρέπει να μπορείτε να ερμηνεύσετε κάποιες χειρονομίες του ζώου σας.
Τεντώνει το ένα πόδι: Αβεβαιότητα.
Αγγίζει με το πόδι του το πίσω μέρος του λαιμού ενός άλλου σκύλου: Δεσπόζουσα χειρονομία.
Αγγίζει με το πόδι το κεφάλι του: Κάτι θέλει, κάτι αναζητά, αναζητά προσοχή.
Γέρνει το κεφάλι του προς τη μια μεριά: Κάτι προσπαθεί να ακούσει.
Κουνάει το κεφάλι και τους ώμους: Σήμα τέλους μιας δραστηριότητας ή το τέλος μιας αναμενόμενης απειλής.
Κοιτάξτε την ουρά. Και η θέση και η κίνηση μπορούν να αποκαλύψουν πολλά.
Αργή και χαλαρή κίνηση: Είναι σε χαλαρή διάθεση και αναμένει σήματα συναγερμού και απειλής.
Χαμηλά και συνήθως με αργή κίνηση: Βρίσκεται σε σύγχυση και ζητά μια εξήγηση, διερευνά κάτι, δε νιώθει απειλή.
Όρθια και την κουνά ελαφρά: Πρόκληση, δεσπόζουσα συμπεριφορά.
Σε χαμηλή θέση και γρήγορο κούνημα: Δείχνει ότι είναι υπάκουος.
Ελαφρώς χαμηλωμένη και σταθερή: Σε κατάσταση συναγερμού, παρακολουθεί.
Ίσια: Δείχνει αυτοπεποίθηση.
Σε χαμηλή θέση και χαλαρή: Η διάθεσή του είναι χαλαρή, άνετη και νιώθει ασφάλεια.
Σε χαμηλή θέση και την κουνάει ελαφρά: Δεν αισθάνεται καλά, είναι λυπημένος.
Παρακολουθήστε τη θέση των αυτιών.
Τεντωμένα ψηλά: Κάτι ακούει, είναι περίεργος και κάτι πρόκειται να κάνει.
Επίπεδα στο κεφάλι: Φόβος, απειλή.
Προς τα πίσω όχι όμως επίπεδα: Δυσαρέσκεια ή αβεβαιότητα.
Αποκρυπτογραφήστε το βλέμμα.
Ορθάνοιχτα μάτια: Συναγερμό, παιχνιδιάρικη διάθεση ή ετοιμότητα.
Κοιτάζει επίμονα: Πρόκληση, δεσπόζουσα συμπεριφορά.
Αποφεύγει να σας κοιτάξει στα μάτια: Δείχνει υπακοή.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια: Παιχνιδιάρικη διάθεση.
Μισάνοιχτα: Επιθετική συμπεριφορά, είναι έτοιμος για επίθεση.
Δείτε το πρόσωπό του: Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι οι σκύλοι έχουν συγκεκριμένες εκφράσεις.
Χαμόγελο: Χαλαρός και ευτυχισμένος (μπορεί να θυμίζει την γκριμάτσα που κάνει όταν γρυλίζει, όμως το σώμα του είναι πολύ πιο χαλαρό).
Χασμουρητό: Αποδοκιμασία, ήπια απροθυμία, δε θέλει να κάνει κάτι ή μπορεί να αποτελεί ήπια αντίδραση στο στρες.
Στόμα τεντωμένο προς τα πίσω, κλειστό ή μόλις που ανοίγει: Πολύ φοβισμένος, αγχωμένος ή μπορεί να πονάει.
Στόμα τεντωμένο προς τα πίσω και ανοιχτό: Δείχνει υπακοή.
Δείχνει τα δόντια του: Προειδοποίηση, προστατεύει την περιοχή του.
Χείλη σουφρωμένα, δείχνει τα δόντια του, σουφρωμένη μουσούδα: Γρυλίζει, είναι οργισμένος, θυμωμένος και σε ετοιμότητα για την καταπολέμηση μιας απειλής.
Aκούστε τη φωνή του: Ένα γάβγισμα για πολλούς από εμάς είναι ένα γάβγισμα. Και όμως η φωνή ή ο τρόπος που γαβγίζει ο σκύλος σας υποδηλώνουν κάτι διαφορετικό.
Ζωηρό, δυνατό και ταχύ γάβγισμα: Εδαφική κυριαρχία.
Λαρυγγικό, κοφτό και συχνό γάβγισμα: Προειδοποίηση για δυνητικό κίνδυνο.
Σύντομο γάβγισμα: Χαιρετισμός.
Υψηλού τόνου γαβγίσμα: Παιχνιδιάρικη διάθεση.
Δυνατό και απότομο γάβγισμα: Πόνος.
Μάθετε να ξεχωρίζετε τα γρυλίσματα.
Χαμηλό και ήσυχο: Υποχώρηση.
Χαμηλό γρύλισμα με σύντομο γαύγισμα: Απαντά σε μια απειλή.
Μέτριο γρύλισμα που οδηγεί σε σύντομο γάβγισμα: Νευρικός ή επιθετικός.
Χαμηλό γρύλισμα σαν μουρμούρισμα: Ικανοποίηση.
Χαμηλό διαρκές γρύλισμα ή γουφ: Άγχος, εντοπισμός υπόπτων.
Μάθετε να ξεχωρίζετε το ούρλιασμα του.
Μακρύ και διαρκές: Μοναξιά.
Σύντομο με έντονο βηματισμό: Ευτυχία, ενθουσιασμός.
Σαν σειρήνα: Απάντηση σε άλλο ούρλιασμα ή σε διαρκή θόρυβο.
Πηγή: postokano.gr
Σύντομο με έντονο βηματισμό: Ευτυχία, ενθουσιασμός.
Σαν σειρήνα: Απάντηση σε άλλο ούρλιασμα ή σε διαρκή θόρυβο.
Πηγή: postokano.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)